Het verzaken

[p. 10]

III

Ons afscheid: enkle woorden van bedroeven,
het even drukken van uw vingertoppen,
en dan: ‘Tot ziens’ - en hevig hartekloppen
en verder niets verwachten maar toch toeven.

Gij gaat naar de oude stad van kroos en zwanen
en 't daaglijks kleppen van de vele klokken
die galmend tot devote droomen lokken.
Gij gaat... En in mijn wimpers zwellen tranen.

'k Herdenk mijn lange liefde en eenzaam lijden
en 'k hoor den naklank van uw woorden woelen
in mij. Hoe zou ik thans de vrees niet voelen
dat we misschien voor immer zijn gescheiden?