Van de vele mogelijkheden om gelukkig te zijn

[p. 12]

Over het begin der kunst om met de menschen gezellig om te gaan

...Wilt gij bij die aanvaarding een genot des harten voegen, een warme tevredenheid die haar oorsprong vindt in een bewust doorvoelen van onze saamhoorigheid met de menschen en al het geschapene, verzamel dan af en toe eenige vertrouwde vrienden aan ergens een harmonieuze tafel.

Voor mijn deel stel ik mij u voor, ideale lezeres, en in gedachte spreek ik tot u: ‘Wanneer gij naar Vlaanderen overkomt zal ik u brengen onder een gloriët langs de Leie. Een boomgaard ligt er sommige dagen eenzaam met zijn eigen welriekende schaduw. En in de lucht van zure appelen en wateren, helt hij langzaam naar de rivier. Op een rood geruit ammelaken zullen wij geroosterden paling eten. De paling is bruingekorst en kraakt. Het citroensap smaakt scherp en zuiver en gansch de gloriët is een halfgroen duister rond het geel van den halven citroen en onze glazen Rijnschen wijn. Het vleesch van den paling heeft den ietwat wilden smaak van de modder waarin hij heeft geleefd en de Piesporter doet aan vloeiend amber denken.

[p. 13]

Maar dit is nu het wonder van zoo'n liefelijk maal. De gezelligheid, een zoete voldaanheid snoert ons samen. Elk alleen bestaan wij niet meer uit ons zelf. Wij maken samen deel uit van een gemeenschappelijk wezen. Wij zijn volkomen op elkaar afgestemd. Nu worden wij menschen, die elkaar waarlijk liefhebben. Wij zijn ons zelf ontrezen. Wij kunnen elkanders handen grijpen en in dien handdruk één zijn. Verstilde lach, o glimlach, uw diepte is plotseling alleen maar in een roes te peilen. Spreek of zwijg, alle stamelen, alle zotternijen hebben denzelfden zin van kinderlijke verrukking. Watdoet het er toe, dat u terzelfdertijd een verre duizel bedreigt? Dat een vrees om instorting van dit broos geluk u naar een onmogelijke duurzaamheid doet hunkeren? Het zoete is met een scheut bitter doorschoten. Hoeveel zoeterwordt het er door! Hoe mannelijk zoekt de tong den beet van het bitter! Worden wij opnieuw uit deze solidariteit geslingerd, waarin wij reeds zoo warm genesteld zaten, - goed dan. Straks mag daar opnieuw het uur der eenzaamheid zijn, - hardnekkig zullen wij een rozelaar tusschen onze tanden knauwen.

Heb geen vrees voor de tegenstrijdige teekenen der vreugde en der uitdrijving uit alle vreugd: het zijn alle teekenen van den Heer. Aanvaard met eenvoud zijn beproevingen, de zoetste zijn vaak de moeilijkste, en bewaar dat

[p. 14]

jonge hart dat alles zonder geblaseerdheid kan overdoen. Na de Leie, ken ik voor mijn part de Ourthe. Een water van vloeiend kristal tusschen arduin en kalk. Ik kan mijn vrienden leiden op een terras tusschen dennebosschen en rotsen, in een landelijke auberge. De bazin is groot en breeder dan hoog. De baas is een verniepelingske van een Waal, van Limburgsche afkomst. Dat stel van twee heeft de meest volkomen harmonie bereikt om de blanke forel uit de Ourthe als de verduurzaamde essentie van rotswater met een vertrouwbaren Moezelwijn op te dienen, om met gepeperde en toch streelende ‘écrevisses à la Liégeoise’ het smeltende merg uit de roode karkassen te laten zuigen, om met een ‘pigeon à l'Ardennaise’ gansch het Paradise lost en Paradise regained in een staat van hemelsche ontdubbeling te laten doorschrijden, om met ‘un bout de Harzé’ de zalvende kazen van de Ardennen samen te vatten.

Ik breek hier kort af, zonder uit te weiden over den Pied de Porc à la Dijonaise, dien gij in dit aardsch bestaan moet gegeten hebben in La Cloche of les 3 Paons de Dijon, over de kip à la Paul Bouillard, die ter wereld alleen in Le Filet de Sole te Brussel kan worden genoten. Maar ik wil toch niet eindigen zonder u aan te sporen een eenvoudige snede tarwebrood, een peer en een rauwen wortel niet te misprijzen.