Trouw nooit met een heks!

[p. 30]

De commissaris van politie

Er leefde eens in Caïro een Koerd, die tijdens de regering van sultan Saladin de Grote naar Egypte gekomen was. En met zijn vervaarlijke zwarte snor, zijn baard die zijn gezicht tot aan de ogen bedekte, zijn wenkbrauwen als hangende tuinen en het dichte struikgewas, dat uit zijn neus en oren groeide was hij zulk een afschrikwekkende verschijning, dat men niet beter wist te doen dan hem tot commissaris van politie te benoemen. En wanneer de jongens uit de buurt hem ook maar in de verte zagen aankomen, stoven zij uiteen alsof de duivel zelf hen op de hielen zat, terwijl de moeders hun kinderen, wanneer zij ongehoorzaam waren, dreigden de Koerdische commissaris te roepen. In één woord, hij gold als de boeman van de buurt en, trouwens, van de hele stad.

Nu is een Koerd ook een mens, en op zekere dag, toen hij de eenzaamheid van zijn bestaan zwaarder dan anders voelde drukken, kwam hij op de gedachte dat het niet gek zou zijn, wanneer hij zich 's avonds bij zijn thuiskomst met een appetijtelijk vrouwtje zou kunnen vermaken. Met de doortastendheid, die zijn beroep meebracht, begaf hij zich dan ook onmiddellijk naar een koppelaarster, die hij eveneens beroepshalve kende, en zei: ‘Ik heb genoeg van het vrijgezellenbestaan: weet jij niet een aardig meisje voor me te vinden, die ik tot vrouw zou kunnen nemen?’

‘Dat zal wel lukken’, zei de koppelaarster. ‘Meisjes genoeg in Caïro’.

‘Maar’, vervolgde de commissaris, ‘vrouwen brengen gewoonlijk zoveel drukte en complicaties met zich mee, dat ik de volgende condities stel: het moet een jong en maagdelijk meisje zijn, dat nog nooit van haar moeder is weggeweest en dat bereid is, met mij een huis te delen dat slechts uit één enkel vertrek bestaat; en ik voeg er de

[p. 31]

uitdrukkelijke voorwaarde aan toe, dat zij die kamer en dat huis nooit verlaat. Denk je, dat je zo'n meisje vinden kunt?’

‘Caïro is groot’, zei de koppelaarster. ‘Begin maar met me een handgeld te geven’.

De commissaris gaf haar daarop een dinaar en de koppelaarster stond op en ging onmiddellijk op zoek naar een meisje, dat aan de gestelde eisen voldeed. En na verscheidene dagen van zoeken en onderhandelen slaagde zij er tenslotte in, een meisje te vinden dat er in toestemde, haar leven met dat van de Koerd te delen, zonder ooit de uit één vertrek bestaande woning te verlaten. ‘Zij zegt’, vertelde zij aan de commissaris, toen zij het nieuws van haar welslagen kwam melden, ‘zij zegt: ‘het komt voor mij op hetzelfde neer, of ik met de commissaris in één vertrek leef of dat ik hier bij mijn moeder opgesloten blijf zitten; en wanneer de commissaris goed kan vertellen, is het bij hem misschien zelfs nog plezieriger’.

De commissaris toonde zich met dit antwoord ingenomen en vroeg; ‘En hoe ziet ze er uit?’

‘Lief, mollig en blank van huid’, zei de koppelaarster.

‘Precies wat ik moet hebben!’, zei de commissaris.

En daar het meisje wel wilde, en haar vader wel wilde, en haar moeder wel wilde, en de commissaris eveneens wilde, werd de bruiloft zonder uitstel gevierd. En de Koerd met de grote snorren voerde het lieve, mollige, blanke meisje naar zijn huis, dat uit één enkele kamer bestond, en sloot zich met haar op; en wat zij die nacht samen deden, is het geheim van Allah.

Toen de Koerd zich de volgende morgen naar het politiebureau begaf, zei hij tevreden bij zichzelf: ‘Zo, dat heb ik weer goed voor elkaar gekregen. Wie, zoals ik, een ruime ervaring met vrouwen heeft, weet hoe hij een huwelijk moet aanpakken: geef ze eenvoudig de kans niet om uit de band te springen, dat is mijn devies’.

En toen hij 's avonds thuiskwam, kon hij met één oogopslag constateren, dat alles er opgeruimd en netjes uitzag, en hij bromde tevreden in zijn baard: ‘Zie je, zo hoort het; sluit haar goed van de wereld af en je hebt een ideale huisvrouw’. En met leedvermaak dacht hij aan

[p. 32]

de vele gevallen van overspel, die hij dagelijks in zijn politiepraktijk meemaakte. ‘Ze laten hun vrouwen teveel vrijheid, dat is de hele zaak’, zei hij. ‘Maar degeen die van mijn schotel wil meeëten, moet nog geboren worden!’ En zo leefde hij wat zijn vrouw betreft in volmaakte gemoedsrust en in een gevoel van volstrekte veiligheid.

Nu zal menig lezer de vrouwen beter kennen dan onze commissaris (ondanks al zijn ervaring) en hem zal het vervolg van deze historie dan ook weinig verrassends bieden; maar de minder wereldwijze lezer kan er misschien nog een les uit leren, en daarom haasten wij ons te vermelden, dat zich in dezelfde straat, vlak tegenover het huis van de commissaris, de winkel van een schapenslager bevond. En deze schapenslager had een zoon, een vrolijke levenslustige rakker, die van 's morgens vroeg tot 's avonds laat stond te zingen en altijd de allernieuwste deuntjes kende. En daar het vrouwelijk oor nu eenmaal bijzonder gevoelig is voor welgemoduleerde suggesties - en de straatliederen van Caïro laten niets aan suggestiviteit te wensen over -, valt het niet te verwonderen, dat de jonge commissarisvrouw en de slagerszoon het weldra omtrent bepaalde suggesties eens werden, met alle gevolgen vandien.

Nu gebeurde het op zekere dag, dat de Koerd wat vroeger thuiskwam dan anders en de sleutel in het slot stak om de deur te openen. En zijn vrouw, die op dat ogenblik juist bezig was, met de slagerszoon een nieuwe suggestie in praktijk te brengen, hoorde het knarsen van de sleutel en sprong als de weerlicht van het bed. In een oogwenk had zij haar minnaar in een hoek achter het klerenrek verborgen en zelf een omslagdoek van het rek genomen, waarna zij de smalle trap afdaalde om haar man te begroeten.

Deze echter, die intussen al halverwege de trap was, merkte wel, dat er boven iets gaande was en vroeg: ‘Wat is er aan de hand? En wat moet je met die lap?’

‘Ja’, zei zij, ‘dat is een hele geschiedenis met die omslagdoek, een geschiedenis met een moraal, als ik het zo noemen mag. Maar kom eerst naast mij op de divan zitten, dan zal ik je alles in geuren en kleuren vertellen’.

[p. 33]

Zij leidde de Koerd dus naar de divan, verzocht hem naast haar plaats te nemen, en vervolgde: ‘Lang geleden woonde er in Caïro eens een commissaris van politie, een vreselijke man, die zo jaloers was dat hij zijn vrouw aan één stuk door bewaakte. En om zeker te zijn van haar trouw, sloot hij haar op in een huis, dat, net als dit huis, uit één enkel vertrek bestond. Maar ondanks al zijn voorzorgen zette zijn vrouw hem dagelijks de horentjes op, totdat hij op zekere dag vroeger dan anders thuskwam en geluiden hoorde, die zijn wantrouwen gaande maakten. En niet ten onrechte, want zodra de vrouw hem hoorde thuiskomen, had zij in allerijl haar minnaar verborgen, waarna zij haar man meetroonde naar de divan, net zoals ik met jou gedaan heb. En vervolgens wierp zij hem een omslagdoek, die zij in haar hand had, over het hoofd en knoopte hem zo stijf zij kon om zijn hals. Kijk, zo’.

En de jonge vrouw wierp lachend de omslagdoek over het hoofd van de Koerd, knoopte hem zo stijf zij kon om zijn hals, en vervolgde: ‘En toen zij het hoofd van de sjlemiel stevig in de doek gebonden had, riep de jonge vrouw naar haar minnaar, die achter het klerenrek verborgen zat: “Vlug, schat, maak gauw dat je wegkomt!” En de slagerszoon - want ik vergat nog er bij te vertellen, dat het de zoon van de slager aan de overkant was - kwam snel uit zijn schuilplaats te voorschijn, haastte zich de trap af en maakte dat hij wegkwam. En dit, beste man, is de merkwaardige geschiedenis van de omslagdoek, die ik in mijn hand had’.

Toen zij aldus het einde van haar geschiedenis bereikt had en zag, dat haar minnaar intussen in veiligheid was, liet zij de doek, die zij stevig om de hals van haar echtgenoot had gewikkeld, los en begon zo hard te lachen, dat zij er van achteroverviel. En de commissaris, die half gestikt was onder de omslagdoek en eindelijk weer vrij kon ademen, wist niet of hij nu boos moest worden of lachen. En nooit heeft hij van dit vreemde voorval iets begrepen; enfin, daar was hij een Koerd voor. Zijn snor echter bleef er niet minder imposant om en hij stierf op hoge leeftijd, welvarend en met zichzelf tevreden, en liet vele kinderen na.