Met twee maten

[p. 213]

Nes Tergast

Zie

Zie,
Het koren kneust en vogels vliegen op. O, redt de

steden, broeders,

De enkele verspreide steden die binnen de keerkringen

van uw gestalte staande zijn gebleven,

Ontdooi uw laatste dageraad, en redt de steden die in

een misschien te laat wellicht te redden zijn,

De enkele verspreide steden waar de enkelingen wonen

bij de fakkels van hun kwetsbaarheid,

Hun kostelijkst bezit.

Hoor,
Hoe het nerveuze water van de menige oorsprongen de

adem inhoudt.

Zij naderen die hun onstuimigheid gekruisigd hebben
Aan het hout van een onuitputlijk alibi. Zij naderen...
En de bassins waar zij hun kinderen ten doop in houden,

zwart

Van een verkoolde gloed....
Opdat geschiede.

Aan de vorstelijke verticalen

Der liefde, broeders, houdt u staande, niettegenstaande
De steden, o de laatste steden, wankel staan.