Met twee maten

Herfst

Ranken neigen en hun bloesems, welkend,
Siddren terug voor het doodstil meer.
Er drijven tinten, huivringwekkend
Teer.

Pijnbomen die ten oever reiken
Staren ontzet naar hun zichtbare schim,
Die hangt in 't water, niet meer wil wijken
Met een rimpeling naar de kim.

Vijanden deinsden, wij weten niet meer
Aan welke waapnen den moed te wijden.
Het leven moet op 't eiland in 't meer
Peinzen of zeilend erover glijden.

Zullen wij nimmermeer omhelzen?
Onzer huiden huivrend dons
Vergeten sluimren in zware pelzen,
Winter in 't woud, eeuwig herfst in ons?