Met twee maten

[p. 185]

J. Slauerhoff

Quelpart

Het onherroeplijk vertrek werd geëist
En nageleefd, en de leegte bereisd -
Maar nimmer het eiland van 't Einde verrijst.
Hoogten en dalen zijn uitgedoofd,
Het vlak heerst almachtig; men gelooft,
Het is niets en het is nergens,
Komt toch na duizend doden zwervens
Ergens in 't afgelegen heelal,
Waar nevelspiraal noch wereldbal
Zich wentelt om een nieuwe kern te
Scheppen voor een komend gesternte -
Voor een witte verheffing die wenkt,
Zodat men zich eindlijk opschrikkend denkt
Bij de onvindbare aangekomen;
Afscheid neemt de geest van dromen,
Waarachter nooit een leven bestond
En altijd de wind van verlangen
Weer opstak; andere wolken hangen
Laag voor een kim in geheimen vermomd.

Nu wij langzaam zijn kust bereiken,
Zal deze als zovele niet ontwijken,
Maar wordt toch geen begrensd gebied:
Het is geen land, ook geen leeg verschiet,
Alleen de plek van samendrijving
Van al de ontelbare grijze lijken
Der roekeloos verrukten,-die zochten
Het onaantastbre op slopende tochten,
Die niet voor het leven daaronder bestonden,
Alleen voor het wonder, en het niet vonden.

Allen naar deze plek gedreven
En tot een drijvend web geweven,
Waarin steeds van het leeg verlangen
Andere belijders worden gevangen.

[p. 186]

 

Eens zal toch een wereld worden

 

Uit deze onverzade zielen;

 

Zij zal zich op de oude storten,

 

Deze omspannen, benarren, vernielen.