Met twee maten

[p. 184]

Wervelwind

De betovering die tot waanzin tergt.
't Is een fladdering uiterst-scheurbaar doek,
Die iets over-heets in zijn greep verbergt.

Hen betovering waar ge uzelf mee doodt,
Want uw jaren gaan als de stormgalop,
Als de roffel-vaan onder 't wolkgordijn.
Dag- en avondrood jaagt uw onrust op.

Uw betovering zal voor allen zijn:
Uw betovering die niet wederkeert.
Wie uw schoonheid ziet, weet wat sterven
is Weet wat zwerven is waar de wind begeert.

De bevangenis, de verbijstering,
Die u tegenschreit uit het stergewelf,
Woest, onwerkelijk. Zulk een koestering
Is een eeuwigheid als de wereld zelf. -

Roos en zwaardgewas krimpt van zonnepijn.
De gebladerten rusten zenuwloos.
De gebladerten zuchten bodemwaarts:
Door de steenwoestijn kruist een wervelhoos.

Enkelvoudig sluit langs uw blozend schoon
Geur-benauwend-ijl 't open zomerkleed,
Waar de hunkering van uzelf uit wuift:
Walmen, strelingen; tochten, zomer-heet.