Met twee maten

De witte pauw

Dit is een hemels droomgezicht:
Een blinde neveling van licht
Heeft zich tot witte zon verdicht
En wentelt langs ons heen.
En onze ziel wordt als de dwaal
Ten feestdis na het avondmaal
Onder de kaarsen in de zaal,
Zo glanzend en alleen.

Over de kortgeschoren wei
Schoot een wit blinken ons voorbij.
Even was tussen u en mij
Dit hemelse gezicht.
En wij, vertederd en verblind,
Zien hoe dit mindert en verzwindt
Gelijk een zaadpluis op de wind
En jeugd in een gezicht.

[p. 160]

 

Nu blijft er tussen u en mij

 

Die snelle witte schijn, voorbij

 

Dit blinken kunnen ik noch gij.

 

Wij werden zeer alleen.

 

Maar beiden is ons toebedeeld,

 

Dit vreemde witte sterrebeeld,

 

Die witte pauw waar God mee speelt

 

Langs onze levens heen.