Met twee maten

[p. 159]

Willem de Merode

Dit blijft altijd: dat mij uw ogen lichten

Dit blijft altijd: dat mij uw ogen lichten
Achter het zwerk dat u voor mij verbergt,
Achter de nacht die met zijn sterren tergt,
Achter der doden zalige gezichten.

Ergens doorboort gij stralend dit heelal
En stuwt uw trillingen naar mijn versmachten.
En dagen dalen, en de val der nachten
Wordt weggeduwd als ik u schouwen zal.

Nog gloeit in mij de moeheid mijner ogen,
Die branden tot de stalen hemelbogen,
Lichtbeken storten in lichts oceaan.

Maar straks zal mij de donkerheid omvangen,
En boven 't slapend dal van mijn verlangen,
Zult, schitterende zevenster, gij staan.