Met twee maten

[p. 148]

Karel van de Woestijne

Een vrucht, die valt

Een vrucht, die valt....

- Waar 'k wijle in 't onontwijde zwijgen,

buigt statiglijk de nacht zijn boog om mijn gestalt.
De tijd is dood, omhoog, omlaag. Geen sterren rijgen
haar paarlen aan 't stramien der roerelooze twijgen.
En geen gerucht, dan deze vrucht, die valt.

Een vrucht.

-En waar ik sta, ten zatten levens-zoome,

vol als de nacht maar even stil; blind als de lucht
hoe rijk ook aan 't verholen licht van mijne droomen,
voel 'k - loomer dan in 't loof der luidelooze boomen
een vrucht die valt, - mijn hart, gelijk een vrucht
die valt....