Met twee maten

Dit zal het einde zijn: een witte doek

Dit zal het einde zijn: een witte doek
wordt over mijn oud lichaam uitgevouwen,
Ik lig lang uit, de handen saamgevouwen,
Ik ben zeer ver, ergens op vreemd bezoek.

Ik moet daar lezen een oneindig boek
Vol marmren tekens grillig uitgehouwen,
Bij iedre bladzij gaat mijn zien verflauwen;
Het wordt al donkerder in gindsen hoek.

Ik zou wel willen, maar het licht,
Het teerbeminde licht gaat mij verlaten;
Tochtig en somber-trots zijn deze hallen.

En ik los op, gewricht schuift van gewricht,
De spinnen stappen naar mijn ogengaten;
ik voel mij langzaam uit elkander vallen.