Met twee maten

[p. 139]

A. van Collem

Ben ik de klank die door de luchten relt

Ben ik de klank die door de luchten relt, -
Zij wist zich niet, ik heb haar toch gemeld. -
Ik zag haar niet, ik hoorde maar alleen
Haar voeten treden door de luchten heen;
Toen liep zij weg, door de eind'loosheid bekoord;
Ik haalde haar in; nu ligt zij in mijn woord.

Ben ik de boom, - hij werd in mij geplant
Toen ik met ogen opzag tot het land;
Hij staat van sappen vol en gele harst,
En aan zijn tak een witte vrucht uitbarst;
Ik voel hem zwellen naar de luchten toe;
Hij is aan mij gelijk, hij weet niet hoe.

Ben ik de zon, - aan den verschrikten nacht,
Werd van den einder bevend licht gebracht;
Een wenteling door-zong het hemel-rond,
De luchten werden geel en goud en blond;
Daar schalt de zon, hij dondert door het dak;
Ben ik de zon, daar in mij licht uitbrak.

Ben ik de berg, - hij steigert naar zijn top
En aan zijn voeten hamert zee-geklop;
De hemel giet een eeuwigheid om hem;
De wind begaat hem met een harde stem; -
Ben ik nu berg en hemel, zee en wind,
Daar hun gelaat zich in mijn beeld bevindt?

Ben ik het gras dat opkijkt aan den vliet, -
Ben ik het kleine armelijke riet, -
Ben ik de vonkel in den regenval, -
Ben ik de stilte bij het wijde dal, -
Ben ik de sprakeloze die ontving
De spraak van 't eeuwig sprakeloze ding; -

[p. 140]

 

Zij zijn uit mij, ik ben uit hen bereid,

 

En tussen ons is er geen onderscheidl

 

Ik ben ze alle, ieder tegelijk:

 

Een wijde hemel en een aarde-rijk;

 

Ze zijn mijn klank, mijn licht, mijn kleur, mijn lijn,

 

En boordevol moet ik hun zegger zijn.