Met twee maten

[p. 82]

L. Vroman

Volencis

Volencis wilde jagen:
hem joeg het hart, gekust
tot het geen rust kon dragen
om deze kinderlust:
‘Volencis moet gaan jagen’.

Het echowoud reeds hoorde
de speelslag van zijn boog:
een harpsnaar was haar koorde
die zong als zij bewoog.

Hij schiftte bonte pijlen,
doch het verward gemoed
wilde nog steeds verwijlen
in wat zacht was en goed.

Op dezer tegelvloeren
ontzaglijk perspectief
moest hij het voorhoofd roeren
en denken aan zijn lief.

Over 't zwartfulpen kussen
viel zijn roodkoper haar
in lange, moede, lussen
warm en bekoorlijk zwaar.

Het rein segment geborgen
in 't ruime heupenkleed,
dat in de late morgen
naarmate 't licht vergleed

zijn donkere knaapgestalte
omspande in violet,
toonde een haast al te
teder silhouet.

Eenzaam of hij gemeden
en lang gevangen was
daalde hij zacht de treden
van zijn doodstil terras,

[p. 83]

 

eenzaam of hij gemeden

 

en lang gevangen was.

 

 

 

En tot vlak om de zon de

 

hemel diep agaat

 

waarin de sterren stonden

 

als pluizend gulden draad.

 

 

 

Het bos had gouden blaren

 

en schaduwen van brons.

 

Sinds lang geweken waren

 

klauwier en bijengons.

 

 

 

‘Het tijdhert wil ik jagen

 

dat weidt in zang en bloed,

 

want edelen en sagen

 

slinken voor zijn voet’.

 

 

 

Toen de albasten ree precies

 

vanuit een loverwand

 

in 't beeld schoof nam Volencis

 

een veerpijl in de hand.

 

 

 

Het water stroomde trager

 

en stopte toen, zowel

 

als tussen buit en jager

 

het aarzelend ogenspel.

 

 

 

Kleine bloemen als edelstenen

 

spikkelden het tapijt,

 

ook onder de spitse benen

 

van 't fijne hert van tijd.

 

 

 

Tot van zijn schaduw 't scheidde,

 

nog vóór Volencis schoot.

 

Het vloog omhoog en zeide:

 

'Mijn schaduw is de dood',

 

 

 

en 't ganse bos vervlakte

 

tot een zeer oude prent

 

waar 't bladgoud niet meer pakte

 

op verf en perkament.