Met twee maten

[p. 81]

J.B. Charles

De poppen

Toen ik laatst in de hemel was,
het was bij de topazen poort,
schreed daar een kleine optocht voort;
een grote klas, dacht ik, die uit mag.

Maar zij die naast mij stonden
en glimlachend de stoet passeren zagen,
zeiden, 't waren de kinderen die de laatste dagen
spelenderwijs te water raakten en verdronken.

De grootsten liepen voor, dan kwamen
de kleintjes, bij wat groteren aan de hand.
Zij stapten vol vertrouwen verder samen.
Ik stond daar als een vreemdeling aan de kant.

En enkelen zag ik stijf een pop in de armen houden;
de poppen die ze net nog uit de vijver redden zouden
toen 't water hen omhelzen ging
en in zijn zachte armen ving.

Die naast mij stonden legden uit, dit hier,
dit zijn nu onze liefste kinderen. En toen
dacht ik, op eens beschaamd, ik moet wat doen
en ik keek rond en vroeg: waar is een winkel hier.

Ik zei nog: want ik heb niets voor ze meegenomen.
Die naast mij stonden zeiden mij,
je kunt hier niets betalen, zeiden zij,
wij zijn hier allemaal met niets gekomen.

Dat maakte mij onrustig en verlegen.
O nee? En dan die poppen! streed ik tegen.
Die naast mij stonden keken mij aandachtig aan
en weken zwijgend uit elkaar om mij te laten gaan.