Met twee maten

[p. 80]

Nes Tergast

De nacht brak

De nacht brak. Bandoeng sliep. Een fluit.
De hemel zocht naar zijn glazuren.
De bergen lagen in de rui
Van paars naar blauw, en met de uren
Zagen zij er weer anders uit.
De rode zon, naar Allah's kuren,
Smolt tot een blank metaal waaruit
De dag de gladde schubben schuurde
Van sawah's in het morgenlicht.
Een glans van oude porceleinen
Betoverde het vergezicht
Nog even.

Over fantastische ravijnen

Zwevende cirkelsegmenten, van rug
Naar rug gesponnen als baleinen
Wondren: krijtlijnen aan de lucht,
Waarover klein de treinen schuiven
Met ingehouden razernij.
En watervallen die verstuiven
Tot een witkanten mijmerij
Waarin soms speelse regenbogen
Verrafeld dansen op den wind,
En 's nachts de maan met blauwe ogen
Lichtblauwe vlinders slapen vindt.
Een theeplantage hier en daar,
Wat rubbertuinen, een fabriek,
Wat schots en scheve dorpen waar
Halfdomlend en voor drie kwart ziek
De krotten leunen op elkaar.

Dan dalen wij het laagland binnen
Wat doezelig van lijf en zinnen.