Met twee maten

De uiterste seconde

Voor Ans

Doodgaan is de kunst om levende beelden
Met evenveel gelatenheid te dulden
Als toen zij nog hun rol in 't leven speelden,
Ons soms verveelden, en nochtans vervulden.

[p. 64]

 

Hier stond ons huis; hier liep zij met de honden;

 

Hier maakte zij de bruine halsband los;

 

Hier hebben wij de stinkzwammen gevonden,

 

Op een beschutte plek in 't sparrenbos.

 

 

 

Doodgaan is niet de aangrijpende gedachte,

 

Dat zij voortaan alleen die paden gaat, -

 

Want niemand is alleen die af kan wachten,

 

En niemand treurt die wandelt langs de straat, -

 

 

 

Maar dat dit alles wàs: een werk'lijkheid,

 

Die duren zal tot de uiterste seconde;

 

Dit is de ware wedloop met de tijd:

 

De halsband los, en zij met de twee honden.