Met twee maten

[p. 63]

S. Vestdijk

Keuvelend met verliefde kronen

Keuvelend met verliefde kronen,
Ruisend de een, rits'lend de ander,
Zijn beuk en berk gaan samenwonen
Als lotgenoten van elkander,

In zulk een inn'ge eendracht, dat
Men aan de witte schors moet vragen
Wie of het berkenloof zal dragen
En wie in 't najaar 't bruinste blad.

Hier even breed, daar even smal,
Stromen hun stammen naar beneden,
Uitwijkend, hunk'rend en tevreden,
Geven en nemen, een en al,

Tot waar de saamgevoegde wortel
De strengheid hoedt van 't mijn en dijn,
Alsof met een onzichtb 're mortel
De grensvlakken bestreken zijn. -

Maar lager, diep onder de aarde,
Daar heerst de nijd van 't voorgeslacht,
Dat waterdruppelen vergaarde
Met harig zuigende overmacht,

Elkaar verdringend, moord beramend
In zulk een schennis van 't verbond,
Dat elk der wezens zich zou schamen,
Wanneer 't kon schouwen in zijn grond.