Keurgedichten

[p. 107]

De Arend.

De koninklike Vogel op

der rotsen top gezeten

heeft grootsch en kalm de zon bezien

en d'hemelen gemeten.

Maar sluikend en venijnig komt

de onedele Slang gekropen

en spiedt. En op den oogenblik

dat hij de vlerk wijd open

zijn vlucht reedt naar zijn koninkrijk

in 't glanzend zonneschingen,

gelijk een vere prangen hem

verraderlike ringen.

Almachtig stijgt hij in de lucht

door zonneglans beschongen;

maar pijnlijk lekt hem de open borst

't venijn van vurige tongen.

Stijg voort, o edele Eerzuchtige,

uw breede baan doorvaard,

en dat hij bijte 't is uw lot! -

die lage Eerzuchtigaard!