Gedichten. Deel 2

[p. 129]

Brabanconne

‘Qui l'aurait cru?’ En avant, Brabançonne!
al luidt het lied niet brabançonnerwijs:
tot een Benoit ons eigen liedren jonne,
generen wij ons met dat vreemd gekrijsch;
maar vloog des ook 't jaar dertig weêr te wapen,
ei, laat er ons een vlaamsche lied op slaan:
en hier zinge ook een schare vlaamsche ‘Knapen’
en luide luid het vlaamsche ‘'t Zal wel gaan’.

Er was een tijd dat fier en blij hier leefde
een vrome jeugd, die geen misprijzen leed;
waar vlaamsche moed naar vlaamsche kunde streefde
en, deed het nood, voor stede en lande streed;
nog leeft die jeugd, maar 't zijn Asteks en apen
die, in haar plaats, den kop omhooge staan:
Ei, 't worde opnieuw de beurt der vlaamsche Knapen
en luide luid het vlaamsche ‘'t Zal wel gaan.’

‘Je suis Po-Paul’ als leus op 't aanzicht voerend,
den uitleg in den afgeleefden blik,
met vaders geld en vaders eere boerend,
den kop omhoog poseert de slimme Astek;
en 't ijdel ding durft nog op ons staan gapen,
en ‘ces flandrins’ al lachen gadeslaan:
Ei, 't worde opnieuw de beurt der vlaamsche Knapen
en luide luid het vlaamsche ‘'t Zal wel gaan.’

Zij spotten met onze eerlijke avondstonden,
zij spotten met den taaien moed en vlijt,
verwijten ons nog liefst ons vlaamsche zonden:
't is immers Bruin, niet wijn, die ons... ‘verblijdt’:
op 't lest van 't jaar toch worden de Apen Schapen
en is 't ons beurt het hoofd omhoog te staan:
zóó zij het steeds voortaan, o vlaamsche Knapen,
en luide luid het vlaamsche ‘'t Zal wel gaan!’

[p. 130]

Herhaal:

Wij zullen langer dan de wereld leven,
de Knape en zal voor niemand ommegaan!

Ah neen, ah neen,

de Knape en zal voor niemand ommegaan!

27 slachtmaand 1877.