Gedichten. Deel 2

[p. 107]

Gildelied
Der Rouselaarsche Lettergilde ‘De Vriendschap’ op den 33en verjaardag harer stichting.

Wijze: Voor Vlaanderens gouden kusten, van R. Hol.

Ik zie een gulle Gilde
in feeste en vrolik maal,
en bekersklank en heildronk
klinkt leutig door de zaal.
Mijn ziele trilt begeesterd,
mijn blik door de eeuwen schiet;
'k wil zingen lijk de Skalden,
een gildelied, een gildelied.

Ik zie door neevlige eeuwen
ter Zale op 't Noordzeestrand
de kerelsgilden woelen
de scherremsaks in hand:
‘Hou' zee voor onzer Vrijheid!
De Kerels temt men niet!’
Zoo luiden heilige eeden
en gildelied, en gildelied.

'k Zie grootsche krijgstooneelen,
'k zie ridders op de vlucht,
'k hoor dondren: ‘Zege! Vrijheid!’
'k hoor liedren door de lucht:
‘Dat valsche walsche leger
hier al zijn sporen liet!’
Zoo luidt bij 's Klauwaarts zege
het gildelied, het gildelied.

'k Zie door gepinte¹⁾ straten
een blijden bonten stoet:

1) gepint: versierd, opgetooid.

[p. 108]

 

in Landjuweel en Haagspel

 

nu bloeit des volks gemoed;

 

nu bloeien kunst en kunde

 

van 't rhetorieklik diet,

 

nu luidt zoo vroo en vredig

 

het gildelied, het gildelied.

 

 

 

'k Zie wilde legers draven,

 

'k zie roof en moord en brand:

 

verbasterd en verpletterd

 

nu zieltoogt 't Vlaamsche land.

 

Maar ziet, het wilt ontwaken,

 

versch bloed zijn lijf doorvliedt,

 

en als herlevingsteeken

 

luidt 't gildelied, luidt 't gildelied.

 

 

 

En 'k zie een gulle Gilde

 

die viert in vrolik maal

 

haar drie en dertig jaren

 

van kamp voor Land en Taal:

 

o Gilde, u sterke in 't streven

 

't verleden - grootsch verschiet!

 

Dat uw lied ook eens luide

 

als zegelied, als zegelied!

15 slachtmaand 1877.