Eglentiers poëtens borst-weringh

[p. 438]

CXCV.

Coecus nil luce juvatur.

WY vinden hedendaeghs, helaes, veel mensche-uylen,

Zo snood, zo arch, zo dwars, dat all' de redens-licht,

Hun niet kan op'nen doen de tenten van 't gezicht,

Ia met de vvijste reen zy alderzotlyckst' tuylen,
Het oordeel en 't verstant zy onder blindtheyt schuylen,

Zo dat het onverstandt niet voor de reden swicht,

Door een verstyfde en hardneckighe herts-schicht.

In hun zin is 't vuyl schoon, en 't schoonste moet zyn vuyle.

O snoode Ys're eeuw! wie is 't die 't niet en deerdt

Te zien de zotte grillen van waen-wyze-dwaezen?

Hoe menschen zijn, helaes! in dieren nu verkeert,

Zy zollen, hollen, tobb'len, tieren, woelen, raezen,

Het zelfs dat wy nu zien in d'uylen oock gevil,

Want wat baet kaers en bril, als d'uyl niet zien en wil.