Eglentiers poëtens borst-weringh

CLXXXVIII.

Hac atque illac perfluit.

DE wereldse slavinnen ('k meen oneerb're vrouwen)

Die door heur soet gesmeeck, en lose vleyery,

Door 't lodderlijck getroetels arghe boertery,

Heur minnaers leyden dat zy eyndelijck vertrouwen
Aen heur 't gheheym huns herts, en niet secreets en houwen,

Gelijck de toveres hem meld heur uuniery,

Zo dat all' het secreet ondeckt aen weder-zy:

Hoe wel zy beyden op lichtvaerd'ghe gronden bouwen.

Hun beyder herten zijn g'lyck een verstaefde ton

Met water overvult. Want als de minnaers kyven,

Ondeckt de waerheyt, all' de kuuren men bevon,

Verschenen is het hert, de tongh meldt hun bedryven.

Dus gaet he in't ghemeen (men vindt het door op-merck)

En eyndelyck is 't niet als lichte luydens werck.