Eglentiers poëtens borst-weringh

[p. 414]

CXLVII.

Celata virtus, ignavia est.

DE deughde diemen niet en ziet, maer leydt verholen,

Begraven en bewelmt, en niet en werdt ghekent,

Verschuylende staegh onder een verburghen tent,

Die moet grootherticheyt gheheelijck zijn ontoghen,
Ia blooheyt wy rechtvaerdich die oock noemen moghen,

Vermits zy in 't gheheym heur zelven heeft ghewent,

Verzuymende de oegst van heur vruchtbaere lent,

Wiens swang're knoppen na het bloeyzel niet en poghen,

Om vruchten te ghenieten van heur heyl'ge waerdt,

Heur dringhende in't duyster zonder licht te gheven,

Begravende heur pondt in vruchtelooze aerdt,

Vermits zy in't geheym verquisten heure leven,

Noch proevend' wie zy is, noch toonend wie zy was,

Is g'lijck een kole die verburghen leydt in d'as.