Eglentiers poëtens borst-weringh

CXL.

Fortuna ut Luna.

MEn nimmer op fortuyns weer-haenicheyt mach bouwen

Vermits zy is onwis in all' wat zy bedrijft,

Want zelden zy eenpaerich in heur wezen blijft,

Ia gheen stantvasticheyt zy immer en kan houwen,
Zo datmen op heur wezen nimmer mach vertrouwen,

Want geene plaets zy neemt, of dadelijck zy strijft,

Weer na verplaetsingh, en zy zelfs heur zelfs bekijft,

Dat zy in eene plaets heur zelfs onthouden zouwe,

Heur aert het blyven stut, dies blijft niet in een plaets,

Maer weerhaent in't verkies, stantvasticheyt zy haeten,

Want waer zy gaf yets goets, daer stuurt zy zo veel quaets,

Zo haest als zy aenvaert, zo haest kan zy verlaeten:

Dus die de rechte grond heurs wezens wil verstaen,

Die spiegel zich wel in't verand'ren vande maen.