Eglentiers poëtens borst-weringh

CII.

Superat solertia vires.

WAt dat natuere in het lichaem heeft vergheten,

Oft door voorzichte willens niet gheschapen heeft,

Het gun in 't eene mist zy weer in 't ander gheeft,

Het gun het lichaem mist vervult weer het veel-weten,
't Gun 't lichaem niet kan doen de gheest zich mach vermeten,

't Vernuft daerom zich boven 't lichaem veer verheeft,

Vermits dat het vernuft door ziel'ge krachten leeft,

En inde hooghste top des geests ziel is ghezeten.

Ghetekenden daer over, zeydmen in't gemeen,

Uytmunten in 't verstandt, al zynder lijfs ghebreken,

De scheppinghs gunst bestaet in 't lichaem niet alleen,

't Vernuft is oock in 't minst by 't lichaem niet geleken.

't Inckhorentjen hier in 't vernuft ons openbaert,

Want zo 't niet zwemmen kost drijft 't op een klomp van aerdt.