Eglentiers poëtens borst-weringh

[p. 365]

XLIX.

Paulatim non impetu.

WAt onder het verwulft des Hemels werdt bevonden,

Al watmen op des aerdens kreys in wezen ziet,

Al 't gheen dat stof en lyf door scheppinghe gheniet,

Al 't gheen door ziel en lichaem t'zamen is ghebonden,
Daer werdt veranderingh allengskens in ghezonden

Door tydts beloop: wiens heerschingh alles hier ghebiet,

Iae die veranderingh in wezen zo gheschiet,

Dat wy 't niet schichtich, maer in 't eynde wel bevonden.

Wat wasdom heeft, en groeyt, jae in zyn bloeyzel staet,

Op 't çierelyckst' ghepronckt in heughelycke pralingh,

Veel eerder als men waent de glory gantsch vergaet,

Dus 't alderhoochst' wy zien in d'alderlaeghste daelingh,

Ghelyck het nachts-glas loop in 't eyndt ten eynde g'raeckt,

Zo werdt op d'aerd een eynd van all' 't begin ghemaeckt.