Eglentiers poëtens borst-weringh

VI.

Sine fomite frustra.
Te vergeefs.

GAntsch vruchteloos hy strijft, en zeker is de mis,
Die uyt de vyer-steen waent de vlammingh aen te steken,

Waer onder vonckens-strael geen doeck of swavel is,

Om 't duystere benev'linghs-licht te doen uyt-breken:

Desg'lijckx de lievert in zyn lieve dienst verwert,

Als hy, helaçy, vint een marmer-rotzich hert.