Lenteloveren

[p. 19]

Toen mijn jongste zoontje jarig was

Meimaand, wees gegroet!
Die een' toovergloed
Spreidt door heel Natuur; -
Waar ik blik of tuur,
Wond'ren zonder tal
Schept in beemd en dal,
En aan al wat leeft
Jeugdig leven geeft!

Meimaand, wellekom!
Met uw' voog'lendrom,
Welker zang'rig koor
Galmt het luchtruim door;
Wier gefluit en slag
Streelt ons oor bij dag;
Daar het zoet gekweel
's Nachts van Philomeel,
In het statig woud,
Mij van slaap weêrhoudt.

[p. 20]

 

Dubbel welkom thans,

 

Daar ge een' groenen krans

 

En een bloemenkroon

 

Vlecht voor mijnen zoon!

 

Daar gij d'eersten keer

 

Voert den dag mij weêr,

 

Toen 'k den lieveling

 

Van mijn gade ontving;

 

Toen het dierbaar wicht

 

Zag het levenslicht,

 

En den levenskreet

 

't Eerste hooren deed!

 

 

 

Heerelijke Mei,

 

Van der maanden rei

 

't Sieraad en de kroon,

 

Door uw jeugdig schoon!

 

Maand, waarin mijn kind

 

Zijnen jaardag vindt!

 

Waard zijt gij me en goed,

 

Welkom! wees gegroet!

 

 

 

Liever, dan met ernst te staren

 

Op de rampen en gevaren,

 

Die, mijn kind, in later jaren

 

Kunnen dalen op uw hoofd,

 

Wil ik van het heden zingen:

[p. 21]

 

Liever, ja, dan in te dringen

 

In de duizend wisselkringen,

 

Die den achtergrond omringen,

 

Merk ik op de zegeningen,

 

Die de voorgrond mij belooft!

 

 

 

Als ik uit mijn' stille woning

 

De oogen sla in 't morgenuur

 

Op den rijkdom der Natuur, -

 

Als ik zie haar prachtvertooning,

 

Die in dit gezegend oord

 

Oog en hard alôm bekoort;

 

Als 'k in avond mijmeringen

 

Aan verbeelding gun haar' loop,

 

Dan, dan doet de zoetste hoop

 

Bronnen van genot me ontspringen.

 

 

 

Met mijn jongsken aan de hand,

 

Dwaal ik door het korenland;

 

Zeg hem, hoe we uit voedzame aren

 

Brood en spijze zamengaren;

 

Hoe een Vader, dien hij niet

 

Als zijn' aardschen Vader ziet,

 

Alles voor den mensch laat groeijen, -

 

Ook het gras voor paard en koeijen

 

Doet ontspuiten in de wei,

 

En voor 't schaap de bruine hei.

[p. 22]

 

Dan weêr zie 'k in bosch en laan

 

't Knaapje met mij medegaan;

 

'k Wijs hem berk en beuk en eiken,

 

Die als tot de wolken reiken;

 

Of hij luistert naar 't gesuis

 

Van de somb're dennentoppen,

 

En gelijkt het bij 't geruisen

 

Van de vruchtb're regendroppen,

 

Of bij 't statig golfgedruisch.

 

 

 

Of hij merkt op 't duizendvoud

 

Van de zangers van het woud;

 

Vraagt mij, wie daar zit of springt?

 

Wie daar ginder fluit en zingt?

 

Wie daar, in de hooge lucht

 

Bijna 't starend oog ontvlugt? -

 

Doet mij kinderlijk beklag,

 

Dat hij geen' er grijpen mag! -

 

 

 

Of wij wand'len heuvelwaart.

 

Opgetogen, blikt en staart

 

't Kind, in 'tbloeijend, lagenend Eden,

 

Dat zich uitstrekt daar beneden.

 

Spoedig kent hij stad en vlek

 

Van den Eem tot aan den Lek;

 

Noemt mij Amersfoort en Rhenen;

 

Wijst naar Utrechts Dom mij henen,

[p. 23]

 

En vertoont mij, te gelijk,

 

Duursteê bij het grijze Wijk. -

 

Dan weêr ziet hij op den toren

 

Van het liefderijke Door-n,

 

Dat daar schilderachtig ligt

 

In der woudenkroon van 't Sticht.⁽¹⁾

 

 

 

Of hij kijkt, aan de and're zij,

 

Naar het wondervreemd gerij

 

Van den paardeloozen wagen,

 

Vogelsnel daar heen gedragen

 

Langs het spiegelgladde spoor,

 

Maar-n 's heîde en heuv'len door;

 

En hij plaagt me, om meê te rijden

 

En naar Amsterdam te glijden,

 

Om aldaar aan vriend en maag

 

Te vertellen, dat hij graag,

 

Ak zij komen uit de stad,

 

Hun wil wijzen 't schoonste pad!

 

 

 

Of ik leid hem overal

 

Langs de hoeven in het dal; -

 

'k Breng hem in de schoone dreven,

 

Die het aad'lijk huis⁽²⁾ omgeven;

(1) Christemeijer, het Lustoord. II p. 106, 130.

(2) Het Huis Doorn.

[p. 24]

 

'k Toon hem daar en bloem en vrucht

 

Aan den boom uit warmer lucht; -

 

'k Wijs hem 't oud en achtbaar slot,⁽¹⁾

 

Dat den tand des tijds bespot,

 

En ons nog herdenken doet

 

Aan de ridders en hunn' moed. -

 

'k Wijs hem.... o, nog eindloos meer

 

Schoons en heerlijks, heinde en veer;

 

Beemden, sloten,⁽²⁾ in 't verschiet,

 

Aan den krommen Rhijnschen vliet.

 

 

 

Eind'lijk wil hij, 't wand'len moê,

 

Naar zijn' lieve moeder toe;

 

Komt hij t'huis, dan moet zij 't hooren;

 

Hoe veel nieuws hem kon bekoren;

 

Tot hij, duizendwerf gekust,

 

Zinkt in kinderlijke rust.

 

 

 

Zóó, zóó dweep ik menig keer

 

En verheug mij stadig meer,

 

Dat wij met onz' eerstgeboren'

 

Wonen in het heerlijk Door-n;

 

Want, het rein, natuurgenot

 

Vormt het kinderhart voor God.

(1) Het Huis Moersbergen.

(2) Sterkenburg, Hardenbroek, enz.

[p. 25]

 

Lieve Meimaand! wees gegroet,

 

Met uw' zachte toovergloed,

 

Met uw groen en bloemenpracht,

 

Met uw zangers, dag en nacht!

 

Welkom, welkom, vijfde dag,

 

Dat ons 'teerst de blijde lach

 

Van den jaar'gen zoon verrukt!

 

Bloemen, hem ter eer geplukt,

 

Met een nooit gekend gevoel,

 

Sieren kamer, wieg en stoel;

 

Maar het wicht begrijpt nog niet,

 

Dat men hem die hulde biedt!

 

 

 

Lieve Meimaand! ga, - maar keer

 

Telkens voor den liev'ling weêr,

 

Met uw groene lentepracht,

 

Met uw zangers, dag en nacht!

 

Dat wij steeds, met blij verrukken,

 

Hem ter eer uw bloemen plukken,

 

Ook, als hij het weet en ziet,

 

Dat zijn oud'ren paar ze biedt!

Doorn, den 5 Mei 1840. r.p. verbeek.