De laatste zendingsarts

Tekenen van geloof

We begonnen de dag op de polikliniek elke morgen met een morgenwijding, wat betekende dat we liederen zongen, de Dagteksten voorlazen en samen in gebed gingen.

Ik heb wel eens een keer iets meegemaakt wat ik heel bijzonder vond. Er is een aantal kleine dorpen in het gebied, waarvan ik hier twee dorpen noem, te weten Baikutu en Duwata, en die liggen heel moeilijk. Ze liggen nu aan de zuidrand van het Professor Doctor Ingenieur W.J. van Blommensteinmeer, maar van Ladoani uit moet je een paar grote soela's over om er te komen en dat is zeker in de droge tijd niet zo eenvoudig! Maar het erge was, dat deze dorpen ook ‘geestelijk’ moeilijk te bereiken waren. Als het polikliniekdag was, dan gingen Hennie en ik daar samen heen om polikliniek te houden.

We begonnen ook in die dorpen steeds eerst de Heer om een zegen te vragen over het werk. Ik weet nog goed dat we daar een morgen aankwamen en de kapitein zat nog in zijn ‘heiligdom’, terwijl hij bezig was met zijn rituelen. Toen wij op de plaats van bestemming aankwamen om polikliniek te houden, kwam hij naar ons toe! Hij kwam bij ons staan en zei: ‘Ik kom jullie helpen om te bidden!’ Ik vond het zo bijzonder dat het hem was opgevallen, dat wij ons werk altijd met gebed begonnen en dat hij aanbood ons te helpen bidden op onze manier!

[p. 25]

[p. 26]

Een ander voorval dat ik ook nooit zal vergeten, beleefde ik in het dorp Baikutu. Daar was een basja die ons altijd een beetje plaagde, goedmoedig hoor. We waren op elkaar gesteld, maar hij vond het altijd leuk om ons een beetje op stang te jagen. Ik mocht hem wel en hij ons ook! Toen wij er die dag waren, was zijn vrouw ernstig ziek.

Ze had een lelijke longontsteking en omdat we daar maar even een dagje waren en zij de volgende dag niet ‘even’ naar de polikliniek op Ladoani kon komen, had ik haar een langwerkend peniciline preparaat gegeven. Nu komt het weleens voor dat iemand daar verkeerd op reageert en dat kan heel ernstig zijn.

Broeder Leidsman, die in die tijd de evangelist op Pokigron was, ging meestal met ons mee als wij naar Duwata en Baikutu gingen. Ook deze keer was hij in ons gezelschap. Ik had de vrouw die injectie gegeven en ik zei tegen haar: ‘Ga nog even zitten’. ‘Nee, nee, nee’, zei ze, ‘ik ga weg’ en ze ging naar huis. Maar even later kwam haar dochtertje naar me toe en riep: ‘Dokter, dokter, kom gauw, mijn moeder gaat dood!’ En wij gingen meteen naar de hut, waar ze lag en toen wij binnenkwamen, lag ze helemaal slap en bewusteloos in haar hangmat. Ik schrok me een ongeluk. Ik heb haar toen de injecties gegeven, die ze daarvoor nodig had. Ondertussen kwam haar man, de basja, binnen, die broeder Leidsman was gaan halen.

Toen zij de hut binnenkwamen, zei de basja tegen broeder Leidsman: ‘Broeder, je moet met ons bidden! Bid dat ze in leven mag blijven!’

Onder leiding van broeder Leidsman hebben wij toen samen gebeden en tijdens het gebed kwam de vrouw weer bij. Ze was meteen helemaal bij en reageerde goed. Dat was zo aangrijpend en het is mij bijgebleven! Ik vond het ook tekenend dat deze basja broeder Leidsman was gaan halen om te komen bidden. Dit was een getuigenis! Voor zover ik weet zijn ze geen christenen geworden, maar ze hebben zich vanaf dat moment veel meer open gesteld. Ik weet dat ze zich altijd afsloten voor alle mogelijke invloeden van het christendom. Maar toen ik weg ging, zijn ze helemaal vanuit hun dorpen naar Ladoani gekomen om mijn afscheidsfeest bij te wonen en voor ons te dansen. Dat heb ik zeer gewaardeerd!

[p. 27]