Kinderen en erfgenamen

16

Toen Hugo de derde dinsdag in september met moeite een parkeerplaatsje voor zijn wagen had gevonden en, zoals gewoonlijk, in de namiddag naar de Posthoorn ging, vielen er plompverloren een aantal vermoeide mensen binnen die, na het wachten op het voorbijtrekken van de koninklijke familie, zich nauwelijks realiseerden dat zij in een stamcafé waren neergestreken.

Hier zaten zoals gewoonlijk jonge kunstenaars met of zonder baard, met of zonder vriend of vriendin, en een paar clubjes gepensioneerde stamgasten.

Hugo trok zich graag terug achter de leestafel, waar hij de opiniebladen doorkeek. Onder de toevallig binnengestroomde bezoekers zag hij een bekend gezicht. Hij verschool zich achter de ‘Haagse Post’. Het kon niet missen, zij wàs het, gewapend met een klapstoeltje en vergezeld door een teener, een jong meisje, dat met vrijblijvende belangstelling haar blik liet dwalen over de moderne conterfeitsels die er toe bijdroegen deze bodega tot een artiestenkroeg te stempelen.

In al de jaren dat Lien Zwart, weduwe van Bert Wanders, in Den Haag was, had hij haar weten te mijden, wat niet altijd zo gemakkelijk was door haar connectie met Marjan, en zeker niet na die affaire met Theo en Emmy.

Van Marjan had hij gehoord dat Liens zoon Leo over

[p. 275]

het affront dat Emmy hem en zijn dochtertje Puck had aangedaan was heengekomen, en nu was hertrouwd met Ellis van Andel, de nog jonge weduwe van de bij een vliegongeluk omgekomen A.R.-politicus.

Haar twee zoontjes hadden nu weer een serieuze vader en oma Wanders, bij wie Leo's dochter altijd in huis was gebleven, moest Puck afstaan. Zo was Lien haar liefste kleindochter kwijtgeraakt die haar op deze prinsjesdag toch blijkbaar als vanouds had vergezeld.

Hugo zag dat Puck, die zeker al zeventien jaar moest zijn, door een jongeman met een bakkebaardje werd afgehaald en achterop de bromfiets met hem wegreed.

Inmiddels had Lien hem ontdekt en toegeknikt. Omdat het toch een keer moest gebeuren ging Hugo bij haar zitten, eerst een beetje schutterig, later - toen het borreluurtje was aangebroken, ongedwongen. Er kwamen foto's uit haar tas en zijn portefeuille en over dat verre, verre verleden, dat op dit ogenblik als de dag van gisteren leek, werd niet gesproken.

Terloops deelde Lien mee dat ze aan verhuizen dacht. Met Theo en Emmy ging het nog goed. Het kind bond haar aan huis en dat kon geen kwaad. Met de zaak kon ze zich na al die ingrijpende veranderingen toch niet meer bemoeien. Puck ging haar moeder nog wel geregeld opzoeken, doch voelde zich in het nieuwe gezin van haar vader goed thuis. De tweede vrouw van Leo was ook een perfecte huisvrouw.

- Het is vreemd, zei Lien, maar soms zie je voor je ogen dat een tweede huwelijk meer slaagt dan het eerste...

Hugo vond dit maar gevaarlijk terrein en ging er niet op in, al was hij het met haar eens. Hij had weer het nodige te verwerken, want die jeugdjaren op de bank van Schorlemer, toen hij, vrijmoedige knaap die hij was, bij het passeren op de trap naar de expeditie tegen Lien had gezegd: ‘Ik vind jou best een lief meisje,’ de daarna gevolgde tamelijk hevige vrijage die door haar abrupt was afgebroken, was wel gevolgd door die andere, gelukkige levensperiode met Stans, maar toch... je eerste brandende jongensliefde vergat je nooit.

[p. 276]

Nog altijd had ze van dat aantrekkelijke kroezige haar en in haar bruine ogen (die leken op de ogen van Joke) sluimerde nog een nauwelijks verborgen levenslust. Om van te schrikken. Hij dacht aan de heerlijke rust in de leeszaal van de Koninklijke Bibliotheek.

Die Amerikanen waren en bleven een trekkersvolk. Er ging geen jaar voorbij of een van Hugo's flats die hij gemeubileerd verhuurde, stond weer leeg. Dan viel er veel op te knappen, maar hij hield er genoeg van over om er mee door te gaan. Het was nu een niet te verwaarlozen bron van inkomsten voor hem geworden en het gaf hem bovendien, naast zijn historische hobby's, wat administratief werk en contact met mensen.

Maar toen zijn tweekamerflat op de Aronskelkweg leeg kwam, begon hij zich te bezinnen op het samenwonen met Rico en Ilse, die straks, als het kind er was, meer woonruimte nodig hadden. Zodra het flatje leeg was liep hij te ijsberen door de ontruimde kamers. De hier aanwezige centrale oliestook trok hem bijzonder aan en het uitzicht over de duinen op zee niet minder. Hij zou bovendien geen last hebben van bovenbewoners en het brede balkon lag op het zuiden.

Toen hij het portier van zijn wagen opende keek hij nog eens naar boven en zag dat het tegenover het zijne liggende flatje te koop stond. Dat zou zeker wel het dubbele opbrengen van wat hij destijds voor het zijne had betaald. Het was een gekke boel met die huizen.

Hij had een maand nodig voor het opknappen, doch trok er toen direct in. Rico en Ilse kregen nu nog volop gelegenheid het huis, waarvan zij nu hoofdbewoners waren geworden, opnieuw in te delen. Om de huur wat te drukken (Rico wilde niet parasiteren op zijn vader) zouden ze een kamer verhuren aan een verpleegster. Het keukentje boven kwam dan toch van pas.

Hugo was nog maar twee weken in zijn nieuwe woning toen hij een bericht van de secretaris-penningmeester van de

[p. 277]

Flatcoöperatie in zijn bus vond, waarin werd medegedeeld dat de tegenover hem liggende flat was verkocht aan mevrouw L. Wanders-Zwart. Het was of hij door vier woonlagen naar beneden zonk. Hij had wel steeds mensen horen komen en gaan, maar nauwelijks opgelet, in de roes van het opnieuw inrichten. Zijn eerste impuls was: direct hier vandaan. Hij stapte in zijn wagen en reed naar Kijkduin, waar hij in een door glas afgeschermd hoekje de hele middag grimmig naar de grauwe golven bleef kijken. Hij kon deze gang van zaken niet anders zien als een afschuwelijke aanslag op zijn rust. Het speet hem nu dat hij niet direct een naamplaatje aan de voordeur had laten aanbrengen. Het had haar kunnen weerhouden, want dat hier opzet in het spel was, kon hij niet geloven.

De onvermijdelijke wederzijdse terughoudendheid tijdens hun eerste ontmoeting op het bordes werd niettemin getemperd door het gevoel dat zij beiden, tegen hun bedoeling in een ietwat humorvolle situatie waren geraakt.

Marjan die dicht bij woonde en de handen nog vol had aan haar kindse echtgenoot, had Hugo de raad gegeven Lien te zeggen dat hij het flatje voorlopig had betrokken om Rico en Ilse wat meer armslag te geven.

Niettemin was het een gekke situatie als zij beiden achter elkaar in de rij stonden in het postkantoortje of de zelfbedieningswinkel. Gelukkig had ze haar eigen autootje.

Hugo had direct maatregelen genomen om niet elke morgen aan de deur een praatje te hoeven maken. Hij legde gepast geld klaar in een boodschappenmandje voor de bakker en de melkboer. Soms had hij hartgrondige spijt dat hij het veld had geruimd voor Rico en Ilse.

Natuurlijk moest het er van komen dat ze elkaars flat zouden bezichtigen. Toen hij op die bepaalde avond bij haar binnenkwam, keek hij in het gezicht van de T.V.-omroeper die met een beroepsmatige glimlach aankondigde: ‘Voor tienduizenden Nederlanders zal morgen de zondag weer werkelijk iets gaan betekenen.’

Het voetbalseizoen was weer geopend. De hemel zij dank!

Lien draaide gauw de knop om. Ze wist dat Hugo nog

[p. 278]

geen T.V. had, maar het nieuws en de commentaren wilde hij toch wel graag zien en horen.

Daar zit hij nu, dacht Lien. Veel meer dacht ze op dit ogenblik niet.

Zijn aanwezigheid gaf haar een heimelijke ongekende voldoening.

Nog voor Ilse in het kraambed lag, kwam Rico met zijn studie klaar en was hij zo gelukkig een goede job te krijgen bij een Amerikaanse Oliemaatschappij. Alleen de gedachte dat hij nu zelf voor zijn gezin zou kunnen zorgen, gaf hem een trots gevoel van zelfstandigheid.

Maar Hugo schreef met een zekere weemoed de laatste giro. Na Ineke was nu ook Rico zelfstandig. Wie had hem nu nog nodig?

Ilse schonk hem een kleindochter. Hoe was het mogelijk. Stans, Stans, dacht hij. Soms verscheen ze hem nog wel eens in zijn dromen, maar vaker was het Joke.

Het kind zou in de Hervormde Kerk worden gedoopt. Hugo voelde het als een vlug voorbijgaande prik van een injectie. Als ze dan werkelijk op weg waren naar één evangelische kerk waarin niet de ene kerk in de andere zou opgaan, had zijn kleindochter evengoed in de Gereformeerde Kerk gedoopt kunnen worden. Dat Rico nog steeds zijn eigen kerk niet losliet, stemde hem tot voldoening. Oecumene betekende geen overlopen.