Kinderen en erfgenamen

12

David Leenhouts mocht het nog beleven dat hem de zoon van Theo en Emmy in de armen werd gelegd. Ze hadden hem Rein genoemd, naar Reina. De opvolger. Maar door de debâcle met De Kroonduif was de vreugde wel wat getemperd. Tegelijk met Hugo had ook David zich uit het postorderbedrijf teruggetrokken. Theo kreeg op gezette tijden een Duitse pottenkijker naast zich. Tijdens de lange duur

[p. 258]

van de onderhandelingen had het bedrijf pp volle sterkte moeten doorwerken. Het was bijna op een ramp uitgelopen en toen de associatie een feit was, waren de Leenhouts er maar bekaaid afgekomen.

Het nieuwe jaar was voor de familie Leenhouts een jaar van overlijdensberichten, huwelijksaankondigingen en geboortekaartjes.

Eerst was, plotseling, Mr. Freek Leenhouts overleden. Zijn foto in de krant met een uitvoerig levensbericht stempelde hem tot een man van de oude garde. Er stond niet bij vermeld dat hij de laatste jaren tot de verontrusten in de a.r. partij had behoord. De scherpe kantjes waren er bij hem bij het ouder worden niet afgesleten. Het was hem alles te slap, te weinig principieel, te zwevend. De salto mortale inzake Nieuw-Guinea had de deur dicht gedaan. In een vlaag van woede had hij zelfs voor zijn geestverwante dagblad bedankt. Het was een bijna tragisch gezicht hem onwennig ‘Het Vaderland’ te zien lezen, waarin hij tevergeefs naar de hem vertrouwde overlijdensadvertenties zocht. Na een kwartaal belde hij in arrenmoede het verguisde blad weer op, toen hem het overlijden van een paar oude bekenden was ontgaan.

Zijn begrafenis was sober zoals hij het had gewild. Geen toespraken, geen bloemen. Alleen het Woord. Maar als oudste familielid en vriend van der jeugd af aan kwam toch Willem Smallegange naar voren. Marie stond zachtjes te snikken bij zijn gevoelige woorden. Liesbeth ondersteunde haar.

Alles wat Leenhouts heette was rond het graf verzameld. Rico keek met verbazing naar al die ooms, tantes, neven en nichten. Ook Hugo was aanwezig, doch hield zich wat achteraf. Begrafenissen grepen hem nog teveel aan. Zoals altijd zag hij bij dergelijke gelegenheden het hele familieleven zoals dat sedert het begin van deze eeuw had gereild en gezeild als een film voor zich afspelen.

Drs. Bas Leenhouts, zoon van de overledene, naar wie ieder nieuwsgierig opkeek, sprak een welgekozen dankwoord en typeerde zijn vader als een man die een vaste koers in

[p. 259]

zijn leven had gevolgd, voor wiens persoonlijkheid en overtuiging ook niet-geestverwanten respect hadden gehad, omdat zij hadden geweten dat politiek geen spel voor hem was geweest, maar heilige ernst.

Kort daarop volgde de huwelijksaankondiging van Ineke Leenhouts en Douwe Godijn.

Hugo was zijn inzinking nu geheel te boven. Het werd een wonderlijke bruiloft, want tegen de verwachting in hadden de gescheiden ouders beiden te kennen gegeven erbij tegenwoordig te willen zijn.

- Maak u geen zorgen, had Douwe gezegd, mijn ouders leven niet in onmin met elkaar. Ze zien elkaar wel eens meer.

Het was toch bepaald niet gewoon. Vele kerkgangers konden uit de ouderparen geen wijs worden.

Dat de kosten van de bruiloft voor rekening van Hugo kwamen was vanzelfsprekend. Wat die rijke bouwer verder nog wilde doen voor zijn zoon, aan wie hij een zonnige jeugd had onthouden, was zijn zaak. En dat wist de directeur van Godijns Bouw- en Exploitatiebedrijf dan ook wel. Hij schonk het jonge paar de helft van de aankoopsom van een nieuw huis. Dan zat Douwe niet op te zware lasten. Ineke bleef trouwens nog aan de radio verbonden voorlopig.

De familie Godijn zat wat schutterig te doen met de gedrukte liturgie. Douwe en Ineke hadden de Leidse studentenpredikant gevraagd hun huwelijk in te zegenen. De trouwtekst was lang tevoren bepaald. Een vaste grondslag voor de toekomst, de bekende woorden uit de brief aan Timotheüs, die Douwe destijds de ogen hadden geopend voor de mogelijkheid van een rijk leven.

Er werd geen diner gegeven. De moeder van Douwe en haar echtgenoot namen na de kerkdienst al afscheid. Op het oog leek het nog een jeugdige vrouw, maar de kleur die zij voor haar kapsel had gekozen (tegen het paarse aan) stond Hugo niet aan.

Douwe's stiefmoeder deed de gehele dag opvallend minzaam. Zo had Hugo veel te verwerken die dag. Met Godijn sr. kon hij wel overweg dank zij het hem bekende zakenjargon.

[p. 260]

Maar toen Ineke na de lunch afscheid van hem nam, moest hij toch de tanden wel op elkaar zetten. Hij zou nooit onder woorden kunnen brengen wat hij voor haar voelde. Voor haar was de situatie van geadopteerd kind heel wat minder moeilijk geweest dan voor haar ouders, vooral na de geboorte van Rico. Als ze, toen ze reeds volwassen puber was, nog vaak op Hugo's knie was neergestreken en hij haar in de ogen had gezien, was hij nog vaak verstrikt geraakt in een warnet van tegenstrijdige gevoelens. Ze was zijn dochter en ze was het niet.

Na Stans' overlijden was ze hem eerst troostend, later als vanzelfsprekend, gaan tutoyeren. Nooit zou ze kunnen vermoeden hoezeer zij hem de laatste jaren tot steun was geweest door haar vrouw-zijn, door haar kameraadschap.

- Weet je wat je doen moet, pipa, zei ze, toen ze vlak voor het afscheid nog even met hem alleen was. Ze had haar armen op zijn schouders gelegd.

- Niet langer in je eentje in dit huis blijven wonen. Mag ik het zeggen?

- Nou? (hij drong snel de vrees terug dat ze over hertrouwen zou beginnen).

- Geef Rico en Ilse de helft van het huis. Die willen ook zo graag starten. Later kun je dan wel verder zien. Je moet jonge mensen om je heen hebben, heus, geloof me. Zal je er over nadenken, ja?

Van beneden werd geroepen: zeg, waar blijft de bruid?

Douwe had de wagen al voorgereden. Hugo nam de handbagage en daalde achter Ineke de trap af.

Daarna wuifde hij hen na. Zo ging dat dus.

In de keuken werd gelachen en met energie afgewassen. Iedereen wilde nu vlug naar huis.

- Ik ga nog een eindje om, zei hij.

Er stond een bolle wind. Hij had zijn demi aan en zijn pet op. Die kwam nu weer in de mode en woei niet af op de duintoppen.

Toen hij de zee had gezien keerde hij terug.