Hugo had met de vingertoppen tegen elkaar gespitst gespannen afgewacht hoe Theo zich uit zijn netelige positie zou redden. Dat hij zijn aftocht dekte via de E.E.G. was een verrassende zet. Maar dat was toekomstmuziek.
- Wie daarvoor het eerst gereed is, zei Theo, zal een grote voorsprong hebben op de bedrijven die zich blijven blindstaren op de beperkte mogelijkheden binnen de eigen nauwe grenzen.
Het resultaat van deze bewogen buitengewone aandeelhoudersvergadering waarbij David, die met spit te bed lag, niet aanwezig kon zijn, was, dat aan de beide directeuren in nauw overleg met de commissarissen, opdracht werd verstrekt hun voelhorens uit te steken in de richting van een associatie met een der grote buitenlandse postorderbedrijven.
Hugo kwam neerslachtig thuis. Opnieuw met Theo, die dwarskop, in zee te moeten gaan, stond hem tegen. Nog diezelfde avond ging hij naar Greeth, die ook verstek had moeten laten gaan. Zij had nooit veel vertrouwen gehad in die jonaboom.
- Gelukkig dat ik me gedekt heb... Ik heb altijd mijn zaak nog.
- Dat wil zeggen... voor de helft, zei Hugo. David is er ook nog en straks is Theo zijn opvolger.
Ik had dat niet moeten zeggen, wist Hugo toen hij naar huis reed. Hij had er spijt van, terwille van Greeth.
Die avond eindigde toch nog heel anders dan hij had kunnen vermoeden, want nauwelijks was hij thuis of Rico belde hem op. Hij was in Den Haag en zou graag even aankomen. Mocht hij een goede kennis meebrengen?
Hugo blies het stof van de piano, inspecteerde de voorraad drankjes en blikjes en wachtte af. Het huis was er niet gezelliger op geworden nu hij zich moest behelpen met een werkster en meestal buitenshuis at. Hij was er nog niet toe gekomen een plaatsvervangster te zoeken voor mevrouw Lichtenbelt, van wie hij uit Melbourne een postcard had gekregen met groete.
Toen hij het geluid van Rico's scooter hoorde, stond hij op
Auteursrechtelijk beschermd