Kinderen en erfgenamen

9

Het was voor Emmy Uittenboogaard, nadat zij er spoedig aan gewend was zich niet meer als mevrouw Wanders maar als mevrouw Leenhouts voor te stellen, of zij uit een klooster was ontvlucht. Ze duizelde van de mogelijkheden die het leven haar nu nog bood. Zo was het ook geweest toen zij, na de kampjaren, op de boot naar Holland Leo Wanders had overrompeld. Geen man ter wereld had haar meer op de handen kunnen dragen dan Leo. Maar verder was er geen beweging in hem te krijgen geweest. Hij was volslagen immuun voor de een of andere vorm van society-leven. Echt

[p. 245]

de huisvader van de gemakkelijke stoel en het tijdig onderduiken in het tweepersoonsbed.

Emmy wist wel dat ze het onrustige bloed van haar eigen moeder had, die haar vader al vroeg in de steek had gelaten om er met haar chef vandoor te gaan.

Dat alles na die affaire op de boot, die haar muurvast aan Leo had verbonden, nog zo tamelijk rustig was verlopen, vond misschien zijn oorzaak in het feit dat ze was blijven werken en dat Leo, wat voor stijve hark hij ook bleek te zijn, zijn mannelijke rechten ruimschoots had laten gelden om haar in toom te houden.

Ze was nu zeven en dertig jaar en kon de eeuwige zomerreisjes naar Oostenrijk, Zwitserland en Italië wel dromen. Achteraf beschouwd was voor haar de tijd gewoonweg rijp geweest om tot een andere levensstaat over te gaan. Dat het voor de tweede maal een jongere man was die zij aan zich wist te binden, realiseerde ze zich amper.

Zij zelf had iets meisjesachtigs behouden door de manier waarop zij zich bewoog en zich wist te kleden. De verschrikkelijke onrust zat van binnen. Soms dacht ze: ik ben in de wieg gelegd om ongelukken te maken. Tussen haar en Theo was de vonk onmiddellijk overgesprongen. Dat had nog wat komedie opgeleverd vooral tegenover de sfinxachtige oom Hugo, een dichter verdwaald in een pakhuis, zoals Theo hem noemde.

Meer dan tien jaar getrouwd te zijn geweest met een man die een precies tegenovergestelde aard had als zij zelf, was in feite een dodelijk vermoeiende bezigheid geweest. Hoe het leven zou zijn met een dynamische man als Theo had ze zich nauwelijks kunnen voorstellen. Hij had haar in een mooie flat gezet, een persianer bontmantel voor haar gekocht die ze dezelfde avond voor hem nog eens over haar blote velletje had moeten aantrekken, had haar meegenomen naar nachtclubs en was na zes weken dollemansplezier, precies als Leo, geruisloos ondergedoken in zijn werk.

Toen ze na drie maanden het wel en wee van al haar buren had gadegeslagen en werd geïnviteerd zich aan te sluiten bij een bridge-clubje voor dames van middelbare leeftijd, schrok ze: Here me tijd, wat ben ik begonnen? Doordat Theo

[p. 246]

niet had gewild dat ze als directie-secretaresse zou aanblijven, was ze eigenlijk voor het eerst van haar leven op zichzelf teruggeworpen. Ze had een poosje genoten van een vrij en onbezorgd leven. In Formosa achter een thé-complet allerlei schandaaltjes van zorgvuldig opgemaakte dames aangehoord en zich daarna al gauw opgelaten gevoeld als huisvrouw met duizend kleine en grotere plichten, die er, zij 't dan met behulp van een werkster voor halve dagen, dan toch maar voor had te zorgen dat alles op rolletjes liep, zodat manlief bij het (vaak ongeregelde) thuiskomen na een goed maal ongestoord achter zijn krant kon duiken.

Maar als Theo had gedacht haar te kunnen winnen door haar in een gouden kooi te zetten, had hij toch misgerekend.

Hij had niets in de gaten toen hij na een driedaags bezoek aan Duitsland, na haar echt Hollandse maaltijd te hebben geprezen, uitvoerig begon te vertellen over de machtige Duitse postorderbedrijven met hun ontzagwekkende opslagplaatsen, waarvan hij er een had mogen bezichtigen. Het bedrijf werkte geheel electronisch met overeenstemmende nummers voor de catalogus, voorraad, rekening, factuur en inventaris. De periode van de ponskaarten waarin De Kroonduif nog zat waren ze daar al gepasseerd.

Hij kwam er niet over uitgepraat.

- De koopwaar wordt door het electronisch brein uit de voorraad gehaald en in de bakken gedeponeerd. Alles door middel van een aantal paternosters, je weet wel, van die open liften. Die hebben honderden vakjes. Telkens als er een vakje voorbijkomt met een nummer van het artikel dat de inpaksters voor zich hebben, mikken ze dat er in.

De laatste lift is bestemd voor het document waarop alle gegevens zijn gesynchroniseerd. Tenslotte komt alles terecht op een rolband die naar de controle-afdeling gaat en de afdeling verpakking. Aan het eind van de rit rolt de hele zaak het eigen postkantoor binnen. Het is niet ongewoon dat er dagelijks honderdduizend pakjes de deur uitgaan en dat met een minimum aan personeel.

- Zo... zei Emmy. - En terwijl jij dat allemaal beleefde zat ik hier duimen te draaien.

[p. 247]

Theo was wel uit de buurt van Keulen gekomen maar hoorde het nu pas donderen.

- Ja... kijk me maar niet zo verschrikt aan... ik meen het. Er valt hier voor mij in deze flat niets te beleven. Eigenlijk had ik het vroeger bij jullie op het kantoor nog gezelliger. Waarom neem je me niet mee op reis? Ik wil wat doen voor de zaak. Ik heb er niet genoeg aan jouw enthousiaste verhalen aan te horen. Ik wil wat Reina ook altijd heeft gedaan.

Ze spraken nooit over mama. Reina was een begrip. Zij was de verpersoonlijking van de zakenvrouw die niet huishoudelijk was aangelegd en eerst werkelijk leefde als zij van uur tot uur was betrokken bij vaak moeilijke en riskante beslissingen, die volkomen op haar gemak was in weelderig ingerichte directiekamers zowel als in eenvoudige fabriekskantoortjes waar vaak de voordeligste zaken werden gedaan. Zo 's avonds weer ergens neerstrijken in het restaurant van een nieuw motel, wat napraten over de bereikte resultaten en, als alles boven verwachting was verlopen, met een knipoog over het omhooggeheven glas de voldoening te incasseren van een goed bestede dag met de zalige rust van een eerste klas slaapkamer in het vooruitzicht en de volgende morgen de gezelligheid van een uitgebreid Hollands ontbijt voor ze verder trokken, dàt leven had Emmy verwacht.

Theo onderging haar uitbarsting als een openlijke aanslag op zijn zelfstandigheid, Van Reina had hij dat moeten accepteren. Die was bovendien zoveel ouder en meer ervaren. Met Emmy zou het tot conflicten kunnen leiden, dat wist hij nu al. En daarvoor had hij dat mooie aantrekkelijke vrouwtje niet aan zich verbonden. Hij wilde iets anders.

Toch gaf hij, tot Emmy's verwondering, toe aan haar verlangen, na zijn vader en Reina in vertrouwen te hebben genomen. Het was een openbaring voor hem hoe snel zij zich wist aan te passen aan allerlei milieus.

Op een van hun tochten waren zij met de directie van een gerenommeerd confectiebedrijf niet tot overeenstemming kunnen komen. Het ging om een enorme partij zomermantels waarop zowel Theo als Emmy hun zinnen hadden gezet. Maar Theo vond de prijs nog te hoog. Hij was keihard ge-

[p. 248]

bleven. Niettemin gingen ze niet zonder borreluurtje uit elkaar.

Theo, ietwat teleurgesteld over een verloren dag, moest het aanzien hoe Emmy de beide oudere heren, die ook voet bij stuk hadden gehouden, in een sprankelende conversatie naar zich toe trok, zonder over zaken te spreken.

- Zullen we samen nog een stukje eten? vroeg de oudste der beide heren, na zijn derde borrel.

- Hè ja, gezellig, zei Emmy.

Vóór het afscheid was de transactie tot genoegen van beide partijen afgesloten.

Toen ze die avond in kimono de badkamer uitstapte, peilde ze vluchtig zijn stemming. Ze hadden niet meer over die zaak gesproken. Na de uitvoerige maaltijd met koffie en cognac na was Emmy blij dat ze niet meer behoefden te rijden.

Zou hij het kunnen hebben dat zij hem een succesje had afgesnoept? Hij lag nog boven op bed toen ze de kamer binnenkwam. Ze wuifde alle muizenissen weg toen ze zich tevreden als een poes, die zich langdurig heeft gewassen, naast hem legde.

De verwarming had de kamer snel op zomertemperatuur gebracht. Ze wachtte af.

Na enige tijd stond hij op, trok het licht uit en de gordijnen open.

Er drong nog licht genoeg van buiten naar binnen om het juweel waarvan hij de wettige eigenaar was te belonken.

Hij had haar haar zin gegeven maar geen ogenblik vergeten dat hij andere plannen met haar had.

- Be careful... zei ze verschrikt, toen hij haar in bezit nam.

Maar voorzichtigheid was er deze keer niet bij. Het was ook geen roekeloosheid die hem dreef.

- Ik wil een zoon van je Emmy, een zoon... een zoon... zei hij heftig.

Dat is het dus, dacht ze. Een opvolger in de zaak.

In het besef dat zij vandaag de sterkste was geweest ontweek ze hem niet - ze riskeerde geen conflict. Ik moet er

[p. 249]

aan geloven, dacht ze. Dat is de prijs die ik voor alles betalen moet.

Hij zag haar opwellende tranen niet en ze wist zelf niet of ze gevoelens van verdriet of vreugde onderging, toen zij zich willens en wetens volkomen aan hem uitleverde.