Kinderen en erfgenamen

8

Betty was nieuwsgierig naar wat oom Andries haar zou hebben nagelaten. Het had haar bijna onaangenaam getroffen dat juist in deze dagen, toen hij nog in de sluimerkamer stond opgebaard, haar zoon Roy op condoleantiebezoek kwam. Het ontbrak er nog maar aan dat hij Keith en zijn tweede vrouw ook had meegebracht.

Roy was een robuuste knaap geworden die automatisch in de familiezaak was opgenomen.

Toen alles achter de rug was en de as van oom Andries in een urn was bijgezet (zijn crematie was geen reclame voor een ‘langdurige bescherming’ waarmee zijn firma bij voorkeur adverteerde), bleek Betty nog twee jaar salaris te goed te hebben benevens de bungalow te hebben geërfd, vrij op naam.

Dat het riante huis in Don Mills aan Neil was ontgaan, zat hem zichtbaar dwars. Wat moest zo'n eenlopende miss met zo'n kostbare bungalow. Er was geen kijk op dat zij die zou kunnen blijven bewonen.

Betty's vader schreef aan zijn dochter: ‘Neem geen overijld besluit. Kijk het minstens een half jaar aan. Laat alles bezinken. De Heere zij met je.’

Smallegange had er nooit toe kunnen komen Here met één e te schrijven. Hij volgde, wat dat betrof de gewoonte van de vrijgemaakten, in wie hij nog altijd zijn broeders zag.

[p. 242]

Die schreven in hun bladen HEERE, met twee éé's en vaak met hoofdletters.

Ook Liesbeth van oom Freek schreef haar een hartelijke brief. Zij was de enige geweest die Betty in haar moeilijke jaren had opgezocht. Liesbeth had zelf ook groot nieuws te vertellen. Herinnerde Betty zich nog dat verhaal over die bloembollenhandelaar naast wie zij in het vliegtuig had gezeten tot Montreal? Hij had haar, na zoveel jaren, een brief gestuurd of de kennismaking vernieuwd kon worden. Zijn kinderen waren nu de deur uit. Zij was nooit uit zijn gedachten geweest, maar zo lang de kinderen thuis waren, had hij geen verwijdering durven riskeren. ‘Je raadt het al wat er nadien gebeurd is. Ik heb afscheid van de P.T.T. genomen en zit nu als huisvrouw van Jan Zandvliet in een mooie bungalow in Hillegom.’

Allebei een bungalow, dacht Betty, maar Liesbeth was beter af dan zij.

Betty was de nieuwe eigenaar van Lynholt Funeral Homes een slag voor toen ze tijdens haar eerste bezoek aan de zaak Mr. Neil Brown haar ontslag aanbood. Formeel was zij nog aan de zaak gebonden. Ditmaal bleef Neil zichzelf. Hij zat hier niet tegenover een cliënte. Hoffelijk zei hij haar dat het hem niet gemakkelijk zou vallen een goede plaatsvervangster voor haar te vinden. Betty had er slag van gehad de meest glibberige gevallen op te vangen door een ontwapenende tegemoetkoming.

Een afscheidsreceptie die hij haar aanbood sloeg zij af. Het sterven van oom Andries, die zij de laatste maanden met behulp van een nurse had verpleegd, had haar toch iets gedaan. Zij kon er niet over uit dat juist hij het was geweest die haar, in een van de moeilijkste perioden van haar leven, een handreiking had gedaan. Dat ze iets voor hem had betekend had zijn laatste wilsbeschikking uitgewezen. De familie zou er wel op gebrand zijn van haar te horen of de verloren zoon nog tot inkeer was gekomen. Ze kende dat gehengel naar een ‘laatste woord’, maar hierop zou ze het antwoord schuldig blijven. Ze wist het niet. Alleen God wist het.

[p. 243]

Een laatste rondgang door het haar zo vertrouwd geworden gebouw kon ze Brown niet weigeren. Hij was al begonnen met het aanbrengen van de nodige vernieuwingen. Er werd hevig gewerkt aan het inrichten van een eigen chapel, een van Browns lievelingswensen. Voor de cliënten die alles in één hand wilden houden zou een gang naar de kerk overbodig worden. Weliswaar zou er een geestelijke kunnen worden uitgenodigd (dat bracht natuurlijk enige kosten mee), maar een korte stemmige plechtigheid in de eigen chapel, met een op de plaat opgenomen troostwoord en religieuze muziek op de achtergrond, zou het herinneringsbeeld alleen maar kunnen vervolmaken.

Betty gaf er geen commentaar op. Het lag volkomen in de lijn van Brown. Alles in één hand. Dat was hem wel toevertrouwd.

Toen ze voor de witte deur van de behandelkamer stonden, de deur die zelfs voor haar altijd gesloten was gebleven, zei Neil terloops: Hier ook nog even een kijkje nemen?

Hij stak de sleutel al in het slot.

- Well Bill, we komen even bij je kijken. Mrs. Lynholt gaat bij ons weg en moet toch weten op wat voor voortreffelijke wijze jij je vak uitoefent.

Betty wist dat voor het leren balsemen een cursus van een klein jaar moest worden gevolgd. Het was hier een complete operatiekamer als in een ziekenhuis. De atmosfeer was er koel en zakelijk.

Haar blik werd gevangen door het stoffelijk overschot van een oude dame die zwaar geleden moest hebben. Het naakte lichaam vertoonde er de duidelijke sporen van.

Neil Brown gaf een zakelijke toelichting. Nadat het bloed uit het lichaam was getapt werd er een flink aantal liters conserverende vloeistof ingespoten, waarna het lijk een tijdje met rust werd gelaten.

Het wemelde in de behandelkamer van ontleedmessen, scharen, pincetten, tangen, klemmen en bekkens. Aan de wanden stonden rijen flacons met pasta, poeders en crèmes om het huidweefsel naar believen soepeler dan wel steviger te maken.

Betty beet op haar lippen toen ze Bill met een lange holle

[p. 244]

naald, die aan een buis was bevestigd, in de onderbuik van Mrs. Jones zag prikken en er daarna in rondroeren of hij in de keuken van een restaurant aan het werk was.

Zijn helper pompte de holte leeg, waarna een geurige vloeistof werd ingespoten en het gat werd dichtgenaaid. Bill was al weer bezig het gezicht dik in de crème te zetten voor het eventueel doorlekken.

- De juiste stand van de lippen is voor de sluimerkamer heel belangrijk, oreerde Neil. - Een klein beetje open is vaak voor de bezoekers het meest aantrekkelijk. Bij Mr. Lynholt was het niet zo gemakkelijk geweest. Een enkele keer heb je succes als je een paar pennen door de binnenkant van de onderlip boort om de bovenkaak vast te zetten. Heb je wel gezien hoe vriendelijk de boss keek? Ja, onze Bill is een kunstenaar in zijn vak.

- Zullen we nu maar gaan? vroeg Betty.

Toen ze Neils blik had opgevangen terwijl hij over de boss sprak, begreep ze plotseling dat hij haar expres naar de behandelkamer had gebracht. Hij had haar nog eens lekker willen trakteren op een ander herinneringsbeeld aan de business van uncle Audrey dan de fraaie foto's in het bekende prospectus.

- Zoals je wilt, zei hij. - Er is anders nog veel meer interessants te zien voor iemand die hier met zoveel vrucht heeft gewerkt.