Kinderen en erfgenamen

3

Wanneer Theo plotseling het kantoor van De Kroonduif kwam binnenvallen, vond hij daar Hugo in de directiekamer en Emmy in een klein aangrenzend ineenlopend vertrek, altijd klaar haar routinebezigheden te laten rusten voor het opnemen van brieven.

Op de een of andere manier was Emmy er niet onkundig van gebleven dat Hugo haar sollicitatie niet had ondersteund. Reden temeer voor haar om punctueel te werken en zich onmisbaar te maken. Hugo begon dan ook al gauw steeds meer op haar te leunen nu zijn geheugen hem vaak in de steek liet. Theo zag het maar eens aan.

Van het eerste ogenblik af dat hij Emmy, die hij alleen maar uit de verte kende, als secretaresse tegenover zich vond, een nog jonge vrouw met een grondige kantoorervaring die in een paar uur meer verzette dan die automatisch en ongeïnteresseerd werkende jonge meisjes in een hele dag, had hij zichzelf geprezen deze benoeming te hebben doorgezet.

Toen hij op een keer juist op het koffieuurtje was binnengestapt en hij Hugo en Emmy in een genoegelijk gesprek aantrof, doorschoot het hem dat Emmy wel in een eigenaardige situatie terecht was gekomen, zo tussen twee bazen in, een oudere en een jongere en beiden weduwnaar. Hij herinnerde zich vaag haar oerdegelijke echtgenoot Leo Wan-

[p. 219]

ders, een type met wie hij moeizaam een paar minuten kon volpraten.

Zoals Hugo daar zat in zijn lichtgrijze zomerkostuum was hij, ondanks zijn grijzende haren, nog een acceptabele vent. Hij zou zeker nog wel eens hertrouwen.

Natuurlijk was er altijd wel wat te praten buiten de zaak om als het koffietijd was. De familie Leenhouts had zich zo langzamerhand vermenigvuldigd als het zaad van Abraham.

Toen Theo ietwat abrupt over de Bank begon en meedeelde dat de aandelen en obligaties van De Kroonduif binnenkort in de beursnoteringen zouden worden opgenomen, stond Emmy op en ging zij naar haar eigen vertrek, de deur achter zich sluitend.

Het was nu opeens veel killer in de directiekamer. Noch Hugo, noch Theo zouden dat tegenover elkaar willen erkennen, maar ze wisten intuïtief dat ze beiden dezelfde ervaring hadden op dit ogenblik.

Na een jarenlang maaglijden was Harm Verspoor dan toch eindelijk overleden. Hij had zich, na de komst van Hugo, niet meer met de zaak behoeven te bemoeien. Het was voor Greeth een slag, want de zorg voor Harm was een deel van haar leven. Harm had haar altijd als zijn meerdere erkend zonder pantoffelheld te worden. Zijn helder oordeel als er moeilijkheden waren zou zij voortaan moeten missen. Ze zou hem ook geen verslag meer kunnen uitbrengen van wat ze dagelijks beleefde.

De jaarvergaderingen van De Kroonduif N.V. hadden altijd iets ondefinieerbaar gezelligs, hoewel er door het benoemen van Mr. Jan Bouma als mede-commissaris, die stilzwijgend als de Twentse pottenkijker werd beschouwd, iets van het al te familiare was afgesleten.

David en Reina hadden de meeste prioriteitsaandelen. Greeth zat er meestal bij als belangstellend toehoorster. Haar liefde ging blijvend uit naar de oude firma Leenhouts, die dank zij de grote inkopen van De Kroonduif een zekere faam had gekregen door extra voordelige aanbiedingen in de textielbranche. De winst die de Firma in het afgelopen jaar had gemaakt was eigenlijk, naar verhouding, groter dan

[p. 220]

die van De Kroonduif. Greeth zat niet op zulke hoge lasten en investeerde weinig vergeleken bij de enorme bedragen die het postorderbedrijf opslokte aan gebouwen, machines, reclame en personeelslasten.

Nadat Theo benoemd was tot directeur had David het aan zijn zoon overgelaten op de jaarvergadering verslag uit te brengen. De omzet was in het afgelopen jaar met drie miljoen gestegen en de vooruitzichten waren bijzonder gunstig, notuleerde Emmy.

Niemand wist wat in haar gedachten omging. Ze wist precies waar ze moest staan en incasseerde het haar toekomende tantième met hetzelfde beleefde glimlachje als de hoofdboekhouder.

Onder het opdreunen van de hem reeds bekende eindeloze reeks cijfers dwaalden Hugo's gedachten af naar Emmy's schoonmoeder, Lien Wanders, geboren Zwart. Lien Zwart. Hij had haar nooit weergezien na dat voor hem smadelijke afscheid in het Riouwlaantje, toen zij hem, dat idealistische jonge schrijvertje, had laten schieten voor de assistent accountant Wanders, die haar langs veel kortere weg tot het huwelijk had gebracht dan Hugo ooit had kunnen doen. Die kalverliefde van zijn onbedachte jaren!

Toch wist hij dat hij bij het weerzien van zijn eerste hevige jeugdliefde een raar gevoel rond zijn maag zou krijgen. Onbedachte jaren... een goeie titel voor een puberteitsroman, als hij ooit nog eens tot schrijven zou komen!

Na goedkeuring van het jaarverslag en een dankwoord aan het accountantsbureau werd naar gewoonte de bijeenkomst besloten met een lunch in Hotel Centraal.

David en Reina vroegen ditmaal ook Emmy mee. Van werken kwam die middag niet veel meer en daar had Theo op gerekend toen hij, na zo lang te hebben getreuzeld dat de anderen al weg waren, Emmy voorstelde nog een kopje thee in Noordwijk te drinken.

Emmy was daar niet op voorbereid. Ze keek onwillekeurig rond of zij Hugo nog zag. Maar die was al verdwenen met Greeth.

Toen een half jaar later Theo en Emmy zonder vorm van

[p. 221]

proces, samen een week naar Parijs trokken en de familie voor een voldongen feit plaatsten, veroorzaakten die twee toch een soort aardbeving.

Het ergste was Leo er aan toe. Leo, die niets had vermoed, die het nooit zou kunnen begrijpen hoe het mogelijk was dat een vrouw die twaalf jaar naast je had geslapen en met wie je een gelukkig huwelijksleven had gehad, zo maar opeens uit je leven kon verdwijnen, met achterlating van heel haar hebben en houden, met achterlating van man en kind. Hij was murw en voor niemand toegankelijk.

Zijn moeder was altijd weer blij als ze hem de sleutel in het slot hoorde steken wanneer hij terugkeerde van zijn lange strandwandelingen.

Leo dorst zijn dochtertje nauwelijks onder de ogen te komen. Dat kind, dat kind! Dat kind der zonde. Here God, dat zo iets kon bestaan.

Toen hij Puck in haar kamertje opzocht waar zij haar huiswerk maakte, ging hij op de rand van haar divanbed zitten.

- Arme pappa, zei ze en ze sloeg als een wijs moedertje haar armen om zijn hals.

Leo beet zich op de lippen om niet in huilen uit te barsten. Puck wist niets te zeggen. Ze dorst ook niets te zeggen van wat er in haar hoofd woelde.

- Ze komt wel terug... mompelde Leo.

- Ik denk van niet, pap, zei Puck, met de wrede eerlijkheid van een elfjarige.

- Denk jij van niet? En waarom niet? Weet jij er meer van...?

- Moeder wilde eigenlijk altijd al iets anders... misschien bleef ze daarom ook wel werken toen het niet meer hoefde... ik weet het ook niet...

Het kind, vol tegenstrijdige gedachten en gevoelens, kon nu toch haar tranen niet meer bedwingen. Zij was eigenlijk altijd zo trots geweest op haar charmante moeder, vol heimelijke afgunst ook, omdat zij wel wist dat zij zelf anders was, meer als haar vader... een beetje lomp... een beetje schutterig en terughoudend in gezelschap... niet zo gemakkelijk in de omgang...

- Gelukkig dat we oma nog hebben, snikte ze. Ze be-

[p. 222]

doelde niet oma Uittenboogaard, van wie ze ook veel hield, maar oma Wanders, die haar van de wieg had opgevoed, de eigen moeder van haar vader...

Toen David Leenhouts het hoorde vloekte hij hartgrondig. Reina zweeg.

Marjan, Emmy's stiefmoeder, liep met rood omrande ogen. Haar nooit geweken onrust was weer eens gehonoreerd, en hoe!

Arnold zat apathisch naar de rusteloos in zijn aquarium zwemmende vissen te kijken.

Het verleden, het verleden, dacht hij, het vervolgt je tot je dood.

Theo had direct een advocaat genomen. Iedereen verbaasde zich er over hoe snel een echtscheiding tegenwoordig kon worden geregeld, wanneer de ene partij de schuld op zich nam en de andere bewilligde.

Het meest bevreesd was Theo voor de eerste ontmoeting met zijn vader.

Toen zij tegenover elkaar zaten schonk David pure whisky.

- Een aardje naar je vaartje, hè? viel hij bitter uit. 't Is gvd wat moois! Jij denkt natuurlijk: mijn vader heeft zelf ook boter op zijn hoofd... nou, ik hoop dat je het met Emmy net zo goed treft als ik met Reina. Eén ding... hou haar buiten de zaken. Veel meer dan een prima secretaresse heb ik nooit in haar gezien voor wat de zaak betreft... nou ja... je ziet maar dat je het rooit... twee huishoudens kost een hoop geld...

Hij schonk nog eens in maar hief zijn glas niet op. Die donderse meid...