Kinderen en erfgenamen

13

Toen Willem en Agaath Smallegange veertig jaar getrouwd waren, kwamen ze er niet onderuit een receptie te geven waar heel de schoolwereld van Willem present was. Een apart type mensen, dacht Hugo altijd. Een apart wereldje. Heimelijk was hij er in vroeger jaren altijd jaloers op geweest, want het mochten dan frikken zijn, het was toch in

[p. 182]

elk geval vaak een gezellige clan. Op de grote kantoren hing alles als los zand aan elkaar.

Het was verbazingwekkend te zien hoe de familie Leenhouts door de jaren was uitgegroeid. Vooral na de oorlog was het aantal geboortekaartjes haast niet meer bij te houden.

Agaath had er alles op gezet Betty voor deze gelegenheid naar Holland te krijgen. Dat Keith niet zou meekomen was haar wel aangenaam. Iedereen zou nu kunnen zien dat Betty in blakende welstand verkeerde. De advertentie van hun dankbare kinderen en kleinkinderen stond al in de krant toen er bericht kwam dat Betty door een acute appendicitis verstek moest laten gaan. Het was de enige schaduw op dit feest, dat een echt familiefeest werd. De broers en zusters keken elkaar maar eens aan: de een dacht van de ander ‘ook oud geworden’! Marjan, weer bijgekomen van haar kampmisère, weerde zich geducht, net als in haar jeugdjaren. Zelfs de ietwat mondaine verschijning van Emmy gaf geen deining. En wat een keurige man had ze getroffen!

Agaath had veel steun aan haar schoondochters Rie en Wieske. En de kleinkinderen waren allerliefst.

Zoals Willem en Agaath daar stonden, hij, traditiegetrouw in jacquet en gestreepte pantalon (Rico wees Ineke meesmuilend op zijn horlogeketting en parelspeldje op de das) en Agaath, ouder geworden maar met door de weldaden verzachte gelaatstrekken, was het toch wel een echt beweldadigd gereformeerd echtpaar dat zich mocht verheugen in het feit dat hun beide zoons in het oude vertrouwde spoor liepen. Het was aan de oudste in de familie, Mr. Freek Leenhouts, toevertrouwd met een kort, gevoelig speechje, het bruidspaar toe te spreken, waarin hij niet vergat te herinneren aan hun wederzijdse ouders. Dat laatste tròf Hugo, want ook hij had een sterk gevoel van verbondenheid van geslacht tot geslacht.

Toen de naam van de afwezige Betty viel, keek Liesbeth een andere kant uit. Zij was met Betty blijven corresponderen. Alleen zij wist van het lief bedrog dat hier was gespeeld terwille van die goeie vader en moeder, voor wie deze dag een dag zonder wanklank moest zijn.

[p. 183]

Toen Stans en Hugo 's avonds, na het familiediner, laat thuis kwamen, was het eerste wat Stans zei:

- Zo doen wij het toch niet als we vijf en twintig jaar getrouwd zijn, hè Huug? Het hoort allemaal bij Willem en Agaath, maar ik zou het echt niet kunnen opbrengen.

- O nee, vast niet. Ik heb wat anders in mijn hoofd.

- Zeg het eens?

- Ik weet niet of de kinderen er voor zullen voelen, aarzelde hij.

- Onze kinderen zijn ook anders...

- Met z'n viertjes naar Parijs?

- Meen je dat?

Ze keek hem zo verrast aan dat hij spontaan zijn arm om haar heensloeg. Het was toch nog altijd zijn oude trouwe Stans.

- Waarom niet? Voor het geld hoeven we het niet te laten.

- Spelbrekers in de familie... ik hoor het Agaath al zeggen...

- Trekken we ons niets van aan. Ieder moet zijn eigen leven leven. Ieder is ook welkom in ons huis, maar die dag zal alleen van ons zijn en van onze kinderen.

- O... ik weet nu al dat ze het heerlijk zullen vinden. Rico is net oud genoeg om er ook eens samen met Ineke op uit te trekken, als wij liever wat op een terrasje blijven zitten...

Geen advertentie, geen receptie, alleen maar een paar telefoontjes van Hugo:

- Zeg, wij gaan er een paar dagen met z'n vieren tussen uit hoor. Ik ben wat moe en Stans is ook aan vakantie toe. De kinderen? O, die zouden niet anders willen. Moet je net Ineke hebben. Parijs! En Rico kent de plattegrond al op z'n duim...

De enige die Hugo ronduit bijviel was zijn oudste broer Freek. De anderen vonden het maar vreemd en on-eigen. Zelfs Greeth, die Hugo wel eens in het zonnetje had willen zetten nu hij zich zo inspande voor de zaak. David zei niets. Alles wat familierelaties betrof kon hem gestolen worden. Hij liet zich nooit zien.