Kinderen en erfgenamen

9

Hoewel Bas Leenhouts en Boukje Wieringa, na hun gesprekken over de grote veranderingen in kerk en wereld, genoeg man en vrouw waren om aan te voelen waar het tussen hen op zou uitdraaien, spaarden ze elkaar niet. Dat behoefde ook niet onder intellectuelen, werd er altijd gezegd. Het had Bas, ondanks zijn gewijzigde inzichten, toch wat gestoken dat Boukje zo hoog opgaf over de reorganisatie van de Hervormde Kerk, en dat het voor haar twee stappen terug zou betekenen zich bij de gereformeerden te voegen.

- Zou je niet willen vergeten dat het nu juist drie eeuwen geleden is dat de Hervormde Kerk voor het eerst weer eens werkelijk in synode bijeenkomt? Dat had, volgens afspraak,

[p. 166]

elke drie jaar moeten gebeuren. Ik geloof niet dat de hervormde broeders met zoveel recht kunnen neerzien op de gereformeerden. Van huis uit zie ik de Hervormde Kerk altijd nog wel als de moederkerk, maar als je de geschiedenis nagaat en voor je ogen ziet hoe het modernisme de kerken in Noord-Holland heeft leeggepreekt, als je je verdiept in die eeuwige richtingstrijd, dan mag je, geloof ik, wel blij zijn met wat er nu gebeurt, maar een tikje bescheidenheid mag er toch ook wel bij.

Boukje Wieringa droeg een bril. Die zou ze zo nu en dan toch eens moeten afzetten, dacht Bas. Ook haar voorkeur voor een witte blouse met rok en het feit dat ze niet al te veel aandacht schonk aan haar kapsel, voorspelde hem dat haar belangstelling meer op andere dingen was gericht dan op het behagen van de man. En dat laatste hoorde er toch wel bij. Bas had de laatste jaren goed rondgekeken en met heel wat vrouwen kennis gemaakt, al was het in Londen nooit verder gekomen dan een vluchtig contact op de dansvloer en een uurtje daarna. Hij had aan dat soort vreugden alleen maar getipt.

Maar achter Boukjes brilleglazen waren een paar ogen die haar ziel verrieden. Prachtige ogen had ze. Ogen die iets verborgen en bij tijden plotseling iets prijs gaven waar je warm van werd. Grote goedheid, wat waren er toch veel verschillende typen van vrouwen. Ik denk niet, dacht hij, dat een vrouw als Boukje me, zeg over twintig jaar, zal tegenstaan. Het was eigenlijk wel prettig, zo met elkaar te bekvechten met de grote verzoening in het vooruitzicht.

- Bescheidenheid is een grote deugd, gaf ze toe. - Maar neem me niet kwalijk dat het de gereformeerden daaraan wel heel erg heeft ontbroken met hun ‘meest zuivere openbaring’, het smalen op de volkskerk, op het genootschap, op het ontbreken van tucht. Wat die veel geroemde tucht betreft: gelukkig is er altijd nog wel een kerk die de uitgedrevenen kan opvangen... Met het schorsen van Geelkerken en de Vrijgemaakten is de gereformeerde kerk niet gered, maar in een slop gekomen. Tucht en zielzorg horen bij elkaar. Weet je wat mij zo kan irriteren? Dat de gereformeerden alles zo goed weten. Het systeem sluit als een bus. Goed, ze heb-

[p. 167]

ben de Hervormde Kerk wakker geschud, maar hun zelfgenoegzaamheid, hun vaak irriterende daadkracht op maatschappelijk en politiek terrein doet mij altijd denken aan dat steile kuifje van je oom Smallegange. Een beginselvast man...

- Hoor es, meisje, zei Bas, zullen we maar weer eens ophouden met dat gekibbel? Ik had je nog wat anders te vragen.

- O ja? Haar lachje verwarmde hem. Intellectueel of niet, ze was Goddank een echte vrouw.

Ze zaten op haar kamer in de Trompstraat. Het was een pension met grote holle vertrekken.

- Is het zakelijk? Dan kan ik je mijn baas aanbevelen. Geen advocaat in kwade zaken, maar wel doorkneed in moeilijkheden die op het persoonlijke vlak liggen.

- Ik weet dat, hij heeft de affaire van David Leenhouts behandeld.

- Gunst, is die oude heer familie van jou?

Het bevreemdde Bas even dat zij de nog zo energieke David al tot de oudere heren rekende.

- Je bent dus ambtshalve op de hoogte om te weten wat je doet wanneer iemand je zou vragen met hem te trouwen?

Nee, het was nog geen ernst, loog ze zichzelf voor. Nog maar even zo doorgaan.

- Ambtshalve weet ik wat er zo ongeveer aan vastzit. Maar dan ook alleen ambtshalve. Voor de rest heb ik wel eens moeite met ons trouwformulier waarin staat dat God ook vandaag nog een iegelijk zijn huisvrouw als met zijn eigen hand toebrengt. Ik wil maar zeggen dat ik in mijn bureaula een onrustbarend aantal dossiers heb van door de oorlogsomstandigheden vastgelopen huwelijken.

- Dat moet je dan wel kopschuw maken?

Nog even rekken, dacht hij. Zijn wijkpredikant had hem op de catechisatie graag het voorbeeld voor ogen gehouden dat het opzettelijk hard rijden van een trein over een nieuwe brug moest bewijzen hoe sterk de pijlers waren.

- Ja, dat ben ik ook. Ik zal goed weten wat mij in zo'n geval te doen staat.

Ze keek hem recht in de ogen. Mr. Boukje Wieringa, gepantserd tot en met als het moest.

Het was nu genoeg.

[p. 168]

Hij stond op met een kloppend hart. Ze wilde veroverd worden en dat was haar goed recht. Maar in haar ogen zag hij dat heel haar hart naar hem uitging. Nu was ze alleen nog maar Boukje.

- Wil je met mij trouwen? vroeg hij.

- Graag! zei ze.

Haar antwoord overrompelde hem. Ze schoten beiden in een zenuwlachje. Maar toen er tranen van blijdschap in haar ogen sprongen, nam hij voorzichtig haar bril af en kuste haar op de ogen. Dicht tegen elkaar stonden ze. Mensen van vlees en bloed.

Hun hersens werkten nauwelijks.

Een uur later zaten ze in Terminus, de hoofden dicht bijeen gebogen over de spijskaart.

Bas en Boukje. Zo zou het voortaan zijn.