Kinderen en erfgenamen

6

Het boekje dat Hugo, in overleg met zijn uitgever ‘Driemaal retour Londen’ had genoemd, was in een paar dagen uitverkocht. Misschien omdat het zich in hoofdzaak tot de naakte feiten had bepaald en geen produkt van oorlogsromantiek was, dacht Van Andel. Wat was een oplage van vijf duizend? Het mooie, door het ministerie beschikbare kwantum papier was in één oplage verbruikt. En er stonden méér uitgevers in de rij!

Toen David Leenhouts er van hoorde, sloeg hij met de vuist op de tafel. Beina, die hem naar Den Haag was gevolgd, waar zij zich (na een sobere huwelijksvoltrekking op het stadhuis) spoedig had ingewerkt in de zaak van David en

[p. 161]

Greeth, keek haar nieuwe heer en meester even verwonderd aan.

- Ik ken die jonge Van Andel wel. Hij moet geholpen worden. Wat donder nog an toe. Als je ziet wat voor prullen er op de markt gegooid worden... ik zal zorgen dat hij ‘zwart’ papier krijgt. Daar mag geen week overheen gaan. Geen week zeg ik. Je moet het ijzer smeden als het heet is. Niemand die er een been in zag de wet te ontduiken. Vijf jaar lang hadden ze het recht in eigen handen genomen. Daar kon het beetje ‘zwart’ papier nog wel bij.

Binnen veertien dagen was het boekje weer in de handel. Het werd een bestseller van de eerste na-oorlogse winter en het bracht goed geld in de la.

Bas ried zijn oom aan een aandeeltje Koninklijke Olie te kopen. Hugo kocht er nog een Philips bij. Aan goederen was er toch nog niets behoorlijks te krijgen.

- Maar denkt u er aan dat u wat reserveert voor de belasting. Dat zal niet mis zijn.

Het was geen overbodige waarschuwing van Bas.

Rien Drijver had nu genoeg geld om naar Canada te gaan. Ben van Oijen vertrok naar Australië. Ze hadden met Nederland afgerekend. De een ging uit wrok, de ander ‘in het geloof’. Ga uit uw land. Vervult de aarde.