paar keer doubleren haar H.B.S. gehaald en zou binnenkort naar huis komen. Frits bleef nog bij de leraar in huis tot ook hij klaar zou zijn. Clara was nu vijftien jaar en genoot volop van uitgangetjes en schoolpretjes.
Iedereen op de onderneming was optimistisch na die eerste moeilijke maanden toen Nederland onder de voet was gelopen. Dat Indië nu zijn eigen boontjes moest doppen was nog zo gek niet. Het prikkelde de energie.
Door de meer dan beroepsmatige opgewektheid van de radioreporter leefden zij op de voorgalerij mee met de kleurige parade op het Koningsplein in Batavia. Het was een schitterend, indrukwekkend schouwspel. Tienduizenden toeschouwers juichten naar de voorbijtrekkende troepen, de mannen van de Marine, van het KNIL dat grotendeels uit Indische militairen bestond en onze trouwe Ambonnezen.
- Iedereen, aldus de reporter, heeft het gevoel dat wij paraat moeten zijn. Zo iets als in Europa gebeurd is mag hier niet voorkomen. Dat had de burgerij goed begrepen, die zich voor allerlei diensten vrijwillig had gemeld.
- Laat die Jap maar komen... we zullen hem van katoen geven, zei Arnold. - Zo'n onmetelijk rijk als Indië met zijn duizend eilanden liep je niet zomaar onder de voet.
Marjan gaf er geen antwoord op. Haar gedachten waren vaak bij de familie in Holland. Hoe zou moeder het maken? En Freek en Hugo? De berichten waren niet moedgevend. Dat zij het ongemotiveerde optimisme van Arnold niet deelde hield zij voor zich. Het leven was nog te goed om op Arnolds optimisme een domper te zetten. Hij was in dit land geboren. De Duitsers en N.S.B.-ers waren geïnterneerd. De vloot was paraat. Het was zijn vaderland en dat de Archipel ooit in handen van de Jap zou komen was een ondenkbare zaak voor hem.
Auteursrechtelijk beschermd