Kinderen en erfgenamen

11

Op oudejaarsdag 1932 deed Hugo een familierondje. Hij had weer een hoofdstuk van zijn boek tot een bevredigend eind gebracht en wou mensen zien.

Een vreemde oudejaarsdag. Met Ineke in de wieg, nu al in een ledikantje en soms een uurtje in de box, had Hugo nu toch het gevoel dat hij voor een gezìn werkte.

Op de Vaillantlaan bij de Leenhouts van vaders kant, was niet veel van de crisismisère te bemerken. Iedereen had tenslotte manufacturen nodig en de scherpe inkopen van David (die een bepaalde manier van handelen van zijn vader, de oude Jozias had afgekeken), zorgden er wel voor dat de zaak een behoorlijke omzet behield. Waar David alles vandaan haalde wist alleen Harm Verspoor, de man van Greeth, die met zijn zwakke gestel de boeken bijhield. Hugo begreep wel dat David instinctmatig op creperende zaken afging. Die waren er in de textielbranche genoeg. Hij zag er niet tegenop hele fabrieksvoorraden te kopen en ieder die David kende, kon zich voorstellen hoe hij de in het nauw gedreven kleine fabrikantjes het bloed van onder de nagels zou halen.

Hugo trof Greeth met een doek over haar hoofd in de keuken. Zij was zijn bloed-eigen nicht. Jeugdherinneringen uit de Jacob Catsstraat en aan de winkel op de Hoefkade bleven hen binden, al sprak je er niet over. Het was er alleen maar.

- Toch wel fijn, hè, Hugo, dat jullie nou ook een kleintje hebben, zei Greeth, terwijl ze voorzichtig een paar oliebollen die aankoekten, van elkaar haalde.

- Kan je het nogal redden met verhaaltjes schrijven? vroeg ze met een lachje.

- Het zal wel geen vetpot zijn. Als je het niet meer redden

[p. 45]

kunt moet je maar bij ons in de zaak komen. Harm heeft het altijd zo druk en je weet dat hij 's middags moet rusten.

- Greeth, meid, je bent er een uit duizend, zei Hugo, die zijn mond afveegde.

Zij was uit een ander hout gesneden dan haar broer, die kei-harde zakenman, over wiens huwelijk geen al te beste geruchten gingen.

- Ik zal er om denken als het nodig wordt...

Bij oom Jozias die in een van de aangrenzende panden boven woonde, was het of de tijd had stilgestaan. Je zou hem zelfs geen zeventig geven, maar tante Margje was nu toch wel een oud vrouwtje geworden. Het mummelende ewe... ewe klonk hem net zo vertrouwd in de oren als moeders jà... jà... Zij presenteerde de koekjes uit het deksel van het zilveren trommeltje. Naast de ‘Haagse Courant’ lag, als vanouds ‘De Nederlander’. Wel verwonderde het hem dat oom Jozias met de jaren steeds meer naar de meest orthodoxe kant in de vaderlandse kerk was opgeschoven. Het was het verzet tegen alles wat hem revolutionair voorkwam. Van liturgie, noch van afgeven op de burgerlijkheid der kerk moest hij iets hebben. En van alles wat rood was nog minder. Ook de roomsen stonden er nog steeds niet best op bij hem. Dat dateerde al uit de jaren van de eeuwwisseling toen zijn rooms-katholieke collega's met hun andere zondagsopvatting op zondagmorgen al een half weekgeld hadden verdiend als Leenhouts gordijnen voor zijn etalage had laten zakken en met zijn gezin in de Grote Kerk zat.

Het zou er nog van komen dat hij Colijn stemde, dacht Hugo. Oom Jozias was een van de velen die uitzagen naar een sterke man.

- Slechte tijden, neef.

- Voor de stempelaars wel.

- Die hebben nog aanmerkingen op vlees uit blik... morde de oude, die de tijd had meegemaakt dat bruine bonen met een stukje spek een koningsmaal was. Nee, oom Jozias wist ook niet hoe het moest. Als er maar een of andere weg gevonden kon worden om dat leeglopen tegen te gaan.

Vlak voor zijn vertrek trof Hugo zijn neef David nog aan, die uit zijn Fordje stapte. Hij was een paar uur eerder thuis-

[p. 46]

gekomen. Op oudejaarsdag viel er niet veel te beginnen.

David verheelde niet dat zijn omzet was gedaald, maar het snuffelen naar goedkope aanbiedingen gaf hem de voldoening die hij nodig had om het nieuwe jaar zonder al te veel zorgen tegemoet te zien. Hij zou vanavond naar Ds. Postumes Meijes. Die zou zich niet verliezen in sentimenteel gedoe. David hield, net zoals zijn vader, van een forse preek, waarin de hoorders onder de zweep doorgingen. De oliebollen zouden er niet minder om smaken, dacht Hugo.