Stichtelijk sang-prieel, belommerd met het Hooge lied Salomons, ende andere heilige gesangen

De CXXVIste psalm.
(1) Een lied Hammaaloth.

Sang: Schoon harderin, gi doet mi sterven---

WAnneer Jehova Sions benden, Vit boeij en band, Van 't moeilijk

[p. 196]

 

oord der kerker-grensen wendde, Na 't vrië vaderland; Geloovde 't oor, ge-

 

wend tot klaagen, En'toog, tot swaarverdriet, Haar eigen selv schier niet;

 

't Was, of wi droomen sagen, Gelijk in slaap geschiet.

⁺ Wanneer Jehova Sions benden,

Uit boeij en band,

Van 't moeilijk oord der kerker-grensen wendde,

Na 't vrië vaderland;

Geloovde 't oor gewend tot klaagen,

+ Als de HEERE de gevangëne Sions weeder bragt; waaren wi gelijk de gene, die droomen.

[p. 197]

 

En 't oog tot swaar verdrïet,

 

Haar eigen selv schier niet;

 

't Was, of wi droomen sagen,

 

Gelijk in slaap geschiet.

 

 

 

⁽²⁾ Met lagchen wierd' ons' mond bevangen,

 

Het hert met vreugd',

 

De tonge klonk van vrolijke gesangen,

 

So waaren wi verheugd.

 

Doe riep het heidendom: aan deese

 

Heeft God wat groots gewracht:

 

⁽³⁾ So was 't: de Opper-macht

 

Heeft wond'ren ons beweesen;

 

Dies juicht dit vroom geslacht.

 

⁽⁴⁾ Het ov'rig volk, dat, noch in banden,

 

Na vriheid dorst,

 

Verlos verlos dat uit der wreev'laars handen;

(2) Doe werd onse mond vervuld met lagchen, ende onse tonge met gejuich: doe seide men onder de heidenen: de HEERE heeft groote dingen aan deese gedaan.

(3) De HEERE heeft groote dingen bi ons gedaan; [dies] sijn wi verblijd.

(4) O! HEERE! wendt onse gevankenisse, gelijk water-stroomen in 't suide u.

[p. 198]

 

O! alderhoogste Vorst!

 

Wat soud' uw' hulp-toon liev'lijk luiden!

 

Hoe aangenaam en soet!

 

Gelijk een water-vloed,

 

In 't brandig dorre suiden,

 

Het gras verquikken doet.

 

 

 

⁽⁵⁾ Die met gesucht en traanen saaijen,

 

In ongeneugd,

 

Die sullen met gejuich en deunen maaijen,

 

Gedompel-diept in vreugd.

 

⁽⁶⁾ Die 't kooren in de kouter-klooven,

 

In sand en aarde smijt;

 

Die truirt op d' eerste tijd;

 

Maar rispt hi volle schooven;

 

Dan juicht hi seer verblijd.

(5) Die met tranen saaijen, sullen met gejuich maaijen.

(6) Die het saad draagt, dat men saaijen sal, gaat al gaande ende weenende: [maar] voorseker sal bi met gejuich weder komen, draagende sijne schooven.