Stichtelijk sang-prieel, belommerd met het Hooge lied Salomons, ende andere heilige gesangen

[p. 147]

De LIIste psalm.

(1) EEN ONDERWIJSINGE DAVIDS: VOOR DEN OPPER-SANG-MEESTER.

(2) ALS DOEG, DE EDOMITER, GEKOMEN WAS, ENDE SAUL TE KENNEN GEGEEVEN, ENDE TOT HEM GESEID HADDE: DAVID IS GEKOMEN TEN HUISE VAN ACHIMELECH.

Sang: Delvenaaretje.

WAt roemt ǵ in 't quaad? wat swetst ǵ in bloed te plengen? Ge-

[p. 148]

 

weldige! wat snuivt uw' trotse kop? Uw haat kan mi uit Godes gunst niet

 

brengen, Sijn goedertierenheid houdt nimmer op.

⁽³⁾ Wat roemt g' in 't quaad? wat swetst g' in bloed te plengen?

Geweldige! wat snuivt uw' trotse kop?

Uw' haat kan mi uit Godes gunst niet brengen,

Sijn goedertierenheid houdt nimmer op.

⁽⁴⁾ Uw tong bedenkt veel wreede woorden-klippen,

Die schaade doen; geen scheer-mes is so fel,

Als 't luid-slaand' lid, dat achter uwe lippen

Vol grouw'len krielt; tot boos-doen vliegt gi snel.

(3) Wat roemt gi u in 't quaade? o! gigeweldige! Gods goedertierenheidt [duirt doch] den ganschen dag.

(4) Uwe tonge denkt enkel schaade: als een geslepen scheer-mes, werkende bedrog.

[p. 149]

 

Gi timmert steeds een proev-stuk van bedriegen:

 

⁽⁵⁾ Gi hebt het quaad veel liever dan het goed:

 

Gi sijt versot op snood moordaadig liegen;

 

Gerechtigheid verschopt gi met den voet.

 

 

 

⁽⁶⁾ Gi mint gestaag slok op slok op te blaffen;

 

G' hebt grooten lust aan lippen vol bedrog.

 

⁽⁷⁾ Dies sal wis God u schrikk'lijk schrikk'lijk straffen;

 

Wat baat sult gi dan sien van uw' gepoch?

 

 

 

D'Almachtige sal uw om verre scheuren,

 

Wechraapen met sijn slaande rechterhand,

 

Wechrukken van uw trotse tente-deuren,

 

Uitwort'len uit het adem-torsend' land.

 

 

 

⁽⁸⁾ De vroome sullen op dat straffen letten

 

Als God so slaat dien grootschen grouwel-guit;

(5) Gi hebt het quaade liever dan het goede; de leugen dan gerechtigheid te spreeken! Sela!

(6) Gi hebt liev alle woorden van verslindinge, [ende] eene tonge des bedrogs.

(7) God sal u ook afbreeken in eeuwigheid: hi sal u weghraapen, ende u uit de tente uitrukken: ja hi sal u uitwortelen uit den lande der leevendigen. Sela!

(8) Ende de rechtveerdige sullen 't sien, ende vreesen: ende si sullen over hem lagchen, [seggende]:

[p. 150]

 

Si fullen haar met heil'ge vrees ontsetten:

 

Ook sullen si dan roepen lagchend' uit:

 

 

 

⁽⁹⁾ Dat is die man, die niet op God vertrouwde,

 

Maar hoop en troost op menig praal-tuichs-kas,

 

Op doode goud-en silver-koff'ren bouwde;

 

Die groot en sterk door veel beschaaden was.

 

 

 

⁽¹⁰⁾ Maar ik sal blijven in des Heeren wooning,

 

Als een olijv-boom, schoon door groenigheid:

 

Mijn siel vertrouwt (o groote Opper-koning!)

 

Altijd op uwe goedertierenheid.

 

 

 

⁽¹¹⁾ 'k Sal eeuwiglijk uw' lov (o God!) verbreiden;

 

Om dat gi gi, die al uw willen doet,

 

Het hebt gedaan: ik sal uw' naam verbeiden;

 

Want die is all' uw' gunstgenooten goed.

(9) Siet den man, [die] God niet en stelde tot sijne sterkte, maar vertrouwde op de veelheid sijns rijkdoms: hi was sterk geworden door sijn beschaadigen.

(10) Maar ik sal sijn als een groene olijvboom in Godes huis: ik vertrouwe op Gods goedertierenheid eeuwiglijk, ende altoos.

(11) Ik sal u looven in eeuwigheid, om dat gi 't gedaan hebtt; ende ik sal uwen naame verwachten, want hi goed is voor uwe gunstgenooten.