Stichtelijk sang-prieel, belommerd met het Hooge lied Salomons, ende andere heilige gesangen

[p. 49]

Het vierde hoofd-stuk;

WAAR IN

De Bruidegom prijst de Bruid van wegen haare schoonheid (1): segt haar, dat hi tot den doorluchtigen dag sijner heerlijker koomste op den Myrrhe-berg en Wierook-heuvel wesen sal (6): beloovt haar, dat si gew is bi hem sal koomen (8): betuigt sijne lievde tegens haar (9); ende prijst haar nog voorder (10). De Bruid roept den Bruidegom aan (15); si bidt dat de winden haaren hov door-waijen, en dat de Bruidegom kome, ende de vruchten ecte (16).

Hier sijn spreekende

BRUIDEGOM, BRUID.

[p. 50]

Bruidegom.

Sang: Esprit qui fais mouvoir mes---

S Iet, gi sijt schoon, gi sijt seer schoon, O! mijn Vriendin-
---ne! Vw' oo--gen sijn, gelijk der duiven, kuisch en klaar; Als diamanten
sijn si glinst' rend', vol van min---ne: Si sijn omloverd met uw' aardig

[p. 51]

 

vlech---ten-hair.

⁽¹⁾ Siet, gi sijt schoon, gi sijt seer schoon, o! mijn Vriendinne!

Uw' oogen sijn, gelijk der duiven, kuisch en klaar;

Als diamanten sijn si glinst'rend', vol van minne:

Si sijn omloverd met uw' aardig vlechten-hair.

Uw' sachte lokken sijn als geiten, die opraapen

Het groen fluweele gras van 't vruchtb're Gilead.

⁽²⁾ Uw' tanden sijn gelijk een troep snik-witte schaapen,

Die nieuws geschooren sijn, en gaan uit 't water-bad:

Die schaapen spreek ik van, die tweeling-vruchten baaren,

En onder welke geen is sonder suigend'lam.

(1) Siet, gi sijt schoone, mijne Vriendinne! siet, gi sijt schoone; uwe oogen sijn duiven-[oogen], tusschen uwe vlechten:
Uw' hair is als een kudde geiten, die [het gras] van den berg Gileads afscheeren.

(2) Uwe tanden sijn als een kudde [schaa-(3) Uw'pen], die geschooren sijn, die uit de wasch-steede opkomen: die al 't saamen tweelingen voortbrengen, ende geene onder haar en is jongeloos,

[p. 52]

 

⁽³⁾ Uw' purp're lippen sijn veel schoonder, of se waaren

 

Het best scharlaaken snoer, dat oit van Tyrus quam.

 

 

 

Uitnemend' lievelijk en soet is uwe spraake:

 

Veel cierelijker als in 's menschen oog ooit waar

 

Een doorgesne'en graanaat, sijn uw' roos-roode kaaken;

 

Omlommerd sijn se met uw' aardig vlechten-hair.

 

 

 

⁽⁴⁾ Uw' blanke hals die is als Davids braave tooren,

 

Die tot een wapen-huis van hem getimmerd is;

 

Daar duisend beukelaars, der helden heugnis-spooren,

 

Ophangen destiglijk, tot haar gedachtenis.

 

 

 

⁽⁵⁾ Vol hert-verquikkend' vocht sijn uw' twee borste-vlessen,

 

Si prijken treff'lijk als twee welpen van een rhee

 

Uit eener dracht, die haar met 't vett' der weiden leszen,

 

Daar 't vol van roosen is, en geur'ge leeljen mee.

(3) Uwe lippen sijn als een schaarlaaken snoer; ende uwe spraake is lievelijk: de slaap uwes hoofds is als een stuk van een graanaat-appel, tußchen uwe vlechten.

(4) Uwen hals is als Davids tooren, die gebouwd is tot ophanginge van wapen-tuich, daar duisend rondassen aanhangen, altemaal fijnde schilden der helden.

(5) Uwe twee borsten sijn gelijk twee welpen, tweelingen van een rhee, die onder de leliën weiden.

[p. 53]

 

⁽⁶⁾ Tot dat die dag aan koomt, en alle schad'wen vluchten;

 

Sal ik den Myrrhe-berg, en wierook-rots opgaan.

 

⁽⁷⁾ Gi sijt geheel seer schoon, mijn Liev! mijn siels genuchten!

 

Ja schoon sijt gi, aan u sijn geen gebreken aan.

 

 

 

⁽⁸⁾ Gi sult (o! Bruid!) bi mi van Libanon wis komen,

 

Ja, komen bi mi van den Libanon: aanschouwt

 

Van Amana, Senir, van tusschen Hermons boomen,

 

Van d' heuv'len, daar het leeuw- en luipaard-rot sich houdt.

 

 

 

⁽⁹⁾ Gi hebt mijn hert geroovd, en t' uwaarts heen getogen;

 

Mijn lieve Suster! gi, mijn Bruid! gi hebt gewis

 

Gi hebt mijn hert geroovd, met een van uwe oogen;

 

Met 't snoer-juweel, dat om uw hals geschakeld is.

 

 

 

⁽¹⁰⁾ Hoe schoon (o! Suster! Bruid!) is uwe groote minne!

 

Hoe verre overtrest die d' alderbeste wijn!

(6) Tot dat dien dag aankoomt, ende de schaduwen vlieden, sal ik gaan tot den myrrheberg, ende tot den wierook-heuvel.

(7) Geheel sijt gi schoone, mijne Vriendinne? ende daar en is geen gebrek aan u.

(8) Bi mi van den Libanon of, O! Bruid! koome bi mi van den Libanon af; siet van den top van Amana, O! van den top Senirs ende Hermons, van de wooningen der leeuwinnen, van de bergen der luipaarden.

(9) Gi hebt mi het herte genomen, mijne Suster! o! Bruid! gi hebt mi het herte genomen, met eene van uwe oogen, met een keten van uw en hals.

(10) Hoe schoone is uwe uit nemende lievde, mijne Suster! o! Bruid! hoe veel beter is uwe uitnemende lievde, dan wijn! ende de reuk uwer oliën dan alle speceriën.

[p. 54]

 

O! uwer ool'jen reuk, hoe ver wint die (Vriendinne!)

 

De speceriën, die in 't rijk Arab'jen sijn!

 

 

 

⁽¹¹⁾ Uw' roos'ge lippen (o! mijn lieve Bruid!) die traanen

 

Van lekk're honich-seem; het foetst' van fuiker-riet

 

En melk is op uw' tong; als Liban's ceder-laanen

 

Is uwer kleed'ren geur, ja als een balsem-vliet.

 

 

 

⁽¹²⁾ Gi sijt een destig hov, bewaard met sterke sloten;

 

O! Suster! Bruid! gi fijt een bron van helder nat,

 

Die met een ijs're muir onwinbaar is beschooten,

 

Een segel-vast fontein, die silv're wat'ren spat.

 

 

 

⁽¹³⁾ Uw' braave ranken sijn een lust-hov van granaaten,

 

En ander liev'lijk oeft; haar reuk is aangenaam,

 

⁽¹⁴⁾ Als cyprus, nardus, met saff'raan en honing-raaten,

 

Soet-aamige caneel, en calmus-vrucht te saam:

(11) Uwe lippen (o! Bruid!) druipen van honich-seem; honich ende melk is onder uwe songe; ende dereuke uwer klederen is als de reuke van Libanon.

(12) Mijne Suster! o! Bruid! gi sijt een besloten hov; eene beslotene welle; eene versegelde fonteine.

(13) Uwe scheuten sijn een paradijs van granaat-appelen, met edele vruchten, cyprus met nardus.

(14) Nardus, ende saffraan, calmus, ende cancel; Met allerleij boomen van wierook; myrrhe, ende aloë, mitsgaders alle voornaamste speceriën.

[p. 55]

 

Als eed'le boomen, die gestaag aan alle siën

 

Van wierook sweetend' sijn, van myrrh'en aloë,

 

Als d' aldergeurigste, der geur'ge speceriën,

 

Die ooit de blonde pruik der sonne rijpen dee.

Bruid.

Sang: Run lob mein seel den Derren

O! Spring-bron van de ho--ven! O! Put van lee----vend nat;
Dat rijk'lijk vloeit van ho--ven Uit Libanon gespat! Koom, Noord- en

[p. 56]

 

Suide-winden! Doorwaait mijn hsv ei! koomt! Dat speceri te vin-

 

den Koom' aan het schoongeboomt. O! dat mijn Liev genaak---te Tot sijnen

 

hov! o! dat Hi d' eed'le vruchten smaakte, En met behaagen at!

⁽¹⁵⁾ O! Spring-bron van de hoven!

O! Put van leevend' nat,

Dat rijk'lijk vloeit van boven

Uit Libanon gespat!

(15) O! Fonteine der hoven! Put der leevende wateven, die uit Libanon vloeijen!

[p. 57]

 

⁽¹⁶⁾ Koom, Noord- en Suide-winden!

 

Doorwaait mijn hov; ei! koomt;

 

Dat speceri te vinden

 

Koom' aan het schoon geboomt.

 

O! dat mijn Liev genaakte

 

Tot sijnen hov! O! dat

 

Hi d' eed'le vruchten smaakte,

 

En met behaagen at!

(16) Ontwaakt, gi Noorden-wind! ende koomt, gi Suiden-wind! door waait mijnen hov, dat sijne specerien uitvloeijen: o! dat mijn Lievste tot sijnen hov quame, ende ate sijne edele vruchten!