Volledige werken. Deel 3

De Spinster en heur Kat.

Een bejaerde brave vrouw

Zat in 't hoekske van de schouw,

Hare kat er neven;

En wanneer het haer beviel,

By het snorrend spinnewiel,

't Hart eens lucht te geven.

Zong zy in een klaegrefrein

Tot haer snorrend poezelyn:

Zeg eens myn getrouwe beest,

Is er ooit een tyd geweest

Als deez' droeve dagen?

'k Hoorde wel myn oude peet,

Die sints jaren overleed,

Van de menschen klagen.

Zeg eens, liefste poezelyn,

Zou het nu niet slechter zyn?

[p. 266]

 

Zeg my, myne trouwe kat,

 

Is het toch niet jammer dat

 

Iedereen moet dansen

 

Naer het fluitje van Parys?

 

Arm en ryk en jong en grys

 

Doen gelyk de Franschen.

 

Waerom, beste poezelyn,

 

Moeten wy dan apen zyn?

 

 

 

Zeg eens poes, zaegt g'ooit by ons

 

Zulk een magt van Franskiljons

 

En van Walen loopen?

 

Allen varen vet en goed,

 

Maer een arme vlaemsche bloed

 

Mag geen post verhopen.

 

Dunkt u niet, myn poezelyn,

 

Dat wy fel geschoren zyn?

 

 

 

Poesje lief, och zeg het my,

 

Waren wy ooit minder vry

 

Met ons vryheidsboomen?

 

Tot der Vlamen grootste kruis

 

Is er meenge fransche luis

 

Aen het roer gekomen;

 

Zeg my, lieve poezelyn,

 

Kan er hier wel vryheid zyn?

 

 

 

Zeker, myne beste poes,

 

Leefde ik liever by den droes

 

Dan met fransche vrinden;

 

Maer als eens het uer genaekt

 

Dat de vlaemsche geest ontwaekt,

 

Zal men hun wel vinden;

 

Dan ook, liefste poezelyn,

 

Zal 't voor ons eens kermis zyn.

 

 

 

En de vrouw spon immer voort;

 

Doch de poes had niets gehoord;

 

Maer een draedje brak er,

 

En het vrouwke knoopte 't weêr;

[p. 267]

 

Ziet, en op een ommekeer

 

Werd het poesje wakker,

 

En zeide op het lied der vrouw

 

Dat ten einde was: miauw.

14 February, 1847.