Volledige werken. Deel 3
(1884)–Theodoor van Rijswijck–
Auteursrecht onbekend
[pagina 262]
| |
Dry en zeventig; dat kan
Ik aen ieder klaer bewyzen,
Want daer zyn papieren van.
Hy heeft vroeg ter school gelegen,
En leerde als een advokaet;
Iets dat vast aen jonge knapen;
Loffelyk en prysbaer staet;
Want wie vindt er door de studie
Later steeds geen troost en baet?
Hy klom op, tot jonglings jaren,
't Land was toen aen Oostenryk;
En de kryg met zyn gevolgen,
Tierde en raesde in ieder wyk.
Altyd kloegen onze vadren
En wy zyn aen hun gelyk.
d'Opstandvlag werd uitgestoken,
Weg moest hier de duitsche Mof;
Die het Brabands volk verdrukte,
En door zware schatting trof;
Want tot staving hunner klagten
Vonden allen ruime stof.
Wael en Belgen scholen zamen,
Aller moed was overgroot;
En tot Deken van de Staten
Koos men Hendje Van der Nood
Ieder wilde in vryheid leven,
En zwoer Oostenryk de dood.
Onzen Jonker die de studie
Spoedig steken liet in 't dak;
Toonde dat hy voor den lande,
Ook vol moed en vrydom stak;
En hy trok als de andere dappren
Naer den stryd met pak en zak.
Ja, zyn vroomheid werd geprezen,
Even als zyn wyzen raed;
Eens heeft hy een fort verdedigd,
| |
[pagina 263]
| |
Met één enklen kameraed,
Dat de vyand niet dorst nadren,
't Brabands vlag ter eer en baet.
Dra begon hem te vervelen
't Ongelyk soldatenspel;
Want hy nam het menschen dooden
Voor een zaek van kleinen tel.
Hy droeg zak en vuerroer weder,
En zei Van der Nood: vaerwel!
Thans met drift weêr aen 't studeren,
In de kennis van 't latyn;
Hy begreep dat een geleerde
Ook der burgren steun kon zyn;
En na ryplyk t' overwegen,
Riep Hy: ‘Ik word Medecyn!’
Op zyn vierentwintig jaren,
Kwam hy naer de Scheldestad;
En zyn uitgebreide kennis,
Werd er spoedig hoog geschat;
Hy was hier ons Esculappen
Veel te slim en veel te plat.
Stout heeft hy 't Vaccien verdedigd,
Dat hier eerst geen by val vond;
Werdt hy vinnig aengevallen,
Hy wist op wat vasten grond,
Als het aenkwam te bewyzen,
Hoe 't met Jenners vinding stond.
Hy moest het zoo verre brengen,
Dat nooit, vreed misvormd gezigt,
Meer ons oogen zou vervaren,
Waer de inting werd verricht;
En de maetschappy herkende
Wat zy Vrancken was verpligt.
Veel geleerde maetschappyen,
Boden hem heur titels aen;
En de raed der armgestichten,
| |
[pagina 264]
| |
Heeft zich ook met Hem verstaen,
Om het leed der schamele armen,
Door zyn kunst te doen vergaen.
Ook geleerde lieden minnen....
Mooglyk, ja, wel 't felst van al;
't Minnewichtje kwam hem plagen,
Lokte hem naer feest en bal,
Om een byslaep er te zoeken....
De Doktoor zat voor de val.
Er is nooit een plant gevonden,
Er is zelfs geen pil bekend,
Trots het mengsel der drogisten,
Die de Liefde van ons wendt;
Zy, die er het hart van blaken,
Vreezen zelfs geen lavement.
Dat moest Vrancken ondervinden....
Of hy in Dodoen ook las,
Geene kruiden geen purgatie
Kwamen by zyn kwael te pas;
Tot hy eindlyk moest bekennen,
Dat de min hem meester was.
Dan, hy is in d'echt getreden,
En de milde vruchtbaerheid,
Heeft hun zyden nooit verlaten,
Maer bleef hun ten dienst bereid,
En door zeven frissche telgen,
Wordt hun stamhuis uitgebreid.
Heden is hy Jubelaris,
Heden zit hy op den troon,
En zyn Magen en zyn Vrienden,
Vlechten Hem een eerekroon;
En de vreugd ontrukt ons tranen
Op dees feest zoo ongewoon.
Laten wy te zaêm eens juichen,
Dat de weêrgalm onzen kreet,
Drymael schallend op zal vangen,
| |
[pagina 265]
| |
Naer hem 't harte ons uiten deed.
‘Grysaerd! ryk aen deugd en glorie,
Treffe U nimmer last noch leed!’
Nu voor 't laetst een vollen beker,
Tot den bodem leêg gemaekt,
Oude wyn en hooge jaren
Zyn 't waer menigeen naer haekt;
En dat onzen Jubelaris
Zich noch meer met ons vermaekt.
14 February 1847. |
|