Volledige werken. Deel 3

[p. 246]

By het openen der Yzeren Spoorbaen op Parys.

Wy worden door de vreemdelingen,
Naer wier gefluit wy moeten springen,

Nog niet genoeg gestoord;

Wy gaen voortaen wat anders hooren,
Nu Belgies railway met zyn sporen

Tot aen der Franken hoofdstad boort.

Toen wy met Duitschland ons verbonden,
Had ieder stof tot vreugd gevonden;

Dan galmde 't hourra langs het Scheld;

De nyverheid en handel vierden
Dien dag, terwyl de vlaggen zwierden,

En de eerste trein kwam aengesneld.

En nu, wat hebben wy te wachten
Der Franschen, die ons nooit iets bragten,

Uit hun zoo welgekend chez nous,

Dan Savoyards en orgeldraeijers,
Aventuriers en oproerkraeijers,

Dan smaed en grootere arremoê?

Nu zyn, als de oorlog uit moet breken,
Gewis de schoone vlaemsche streken,

Op eenige uren binnebas;

Ziet daeglyks eens, by 't arriveren,
Hoe rap men nu ons komt vereeren,

Als of hier ieder welkom was.

[p. 247]

 

Ach! wat bonte rommelzoo

 

Staet daer ginds by den bureau!

 

't Schynen allen Hottentotten,

 

Met hun teenen door hun botten,

 

Vergezeld van hun marmotten,

 

Kort gerokt gelyk de Schotten.

 

 

 

Foei! dat volk is dwaes bedacht!

 

En wat portie franskiljonnen

 

Zit daer ginds in die wagonnen?

 

Ziet daer zyn er met japonnen,

 

Die zich houden als baronnen,

 

Trots op hunne bonte dragt.

 

 

 

Ginds is nog een arrivée,

 

Laet eens zien, wat brengt hy meê?

 

Ach! een heelen drift Paillassen,

 

Guerrillassen,

 

Met moustachen,

 

En Cravachen,

 

Meestal door de zon verbrand;

 

Welkom, in ons vaderland!

 

 

 

Zy gaen zich met ons bemoeijen,

 

't Al op nieuwre leesten schoeijen,

 

Dan zal de commercie bloeijen,

 

Item, ook ons industrie.

 

Maer dan moeten ons die heeren

 

Naer hun willekeur regeren,

 

Ons verlichten door hun leeren

 

A la mode de Paris.

 

 

 

Nog aenzien zy ons voor pruiken;

 

Maer der vaderen gebruiken

 

Zullen moeten onderduiken,

 

Voor een gansche nieuw manier.

 

Zy beweeren dat wy allen

 

Van den kant de gracht in vallen,

 

Dat we als hallef apen mallen

 

Heel verbysterd door het bier.

[p. 248]

 

En de staet is hun genegen....

 

Wat vermogen wy thans, tegen

 

Dien verpletterenden regen,

 

Op ons nationaliteit?

 

Maer nooit zullen wy verfranschen,

 

Wil ook Brussel dat wy dansen,

 

Dat bezweer ik in dees stansen

 

En ik heb het meer gezeid,

 

 

 

Ja, wy lagchen met dat klappen:

 

Nimmer zal ons volk verslappen:

 

Doe daer liefst een glas op tappen,

 

Van den klaren garstenwyn.

 

Om het onheil niet te schroomen,

 

Dat er somtyds onder 't stoomen,

 

Uit chez nous mogt overkomen,

 

Naer ons needrig landekyn.

 

 

 

Hebben wy geen harder slagen

 

Moedvol en gedwee verdragen,

 

Dat wy zelfs geen hoop meer zagen,

 

Aen den duistren horizon?

 

Neen, zoolang wy 't Vlaemsch behoûen,

 

En men hier nog bier kan brouwen,

 

Stelt de Vlaming geen betrouwen

 

Zoo in vreemde als franskiljon!

14 Juni, 1846.