Volledige werken. Deel 3

Luilekkerland.

Och! in velerlei geval,
Heet der menschen groot getal,
De aerde een bitter tranendal,

Waer geen vreugden duren;

Het genot geen wortel schiet,
Maer verwonnen door 't verdriet,
Van zyn wieg ten grave vliedt,

Slechts na weinige uren.

Doch, voor lieden van verstand,
Is er een Luilekkerland,
Waer 't genot, als met de mand,

[p. 234]

 

Ieder toe komt stroomen;

 

Waer de gryze als in zyn jeugd,

 

Aen den boezem van de vreugd

 

Ingesluimerd, zich niet heugt,

 

Dan zyn zoetste droomen.

 

 

 

Droeven, denkt aen geen abuis,

 

'k Ken die streek van man tot muis,

 

'k Ben er veel des zomers t'huis.

 

En wel half den winter.

 

Had ik soms maer geen belet.

 

'k Trok er heen met bul en bed,

 

'k Werd er als een kaers zoo vet,

 

En bleef altoos ginter.

 

 

 

Weet gy waer dat landschap ligt?

 

't Is geen reis van groot gewigt;

 

En in meer dan een gedicht,

 

Kwam ik vroeger toonen,

 

Aen den mensch, hoe zalig hy,

 

Van gebrek en zorgen vry,

 

Immer vergenoegd en bly,

 

Dáér zou kunnen woonen.

 

 

 

Hoort, en denkt dat weeldrig oord

 

Niet in oost, in west noch noord;

 

Maer ook waer men t'huis behoort,

 

Tusschen maeg en vrienden:

 

't Ligt.... in ieder vroom gemoed,

 

Dat in 't uer van tegenspoed,

 

Zich, hoe 't onheil rondom woedt,

 

Blyft bevredigd vinden.

 

 

 

't Ligt in 't hart dat, steeds verblyd,

 

Iedren boozen wensch bestrydt;

 

Dat geen roem noch rang benydt

 

Aen verblufte grooten;

 

Dat in vrede klopt en slaet,

 

Trots zyn nederigen staet,

 

En nooit kommernis verraedt

 

Aen zyn huisgenoten.

[p. 235]

 

In de borst waer 't nimmer woelt,

 

Die zich niets ontbreken voelt,

 

Iedren prikkel tydig koelt

 

Van een valsch betrachten,

 

Als 't de filosoof eens deed,

 

Die zyn leven zorgloos sleet,

 

En, ofschoon hy armoê leed,

 

't Noodlot kon verachten.

 

 

 

Toen de zon op Diogeen,

 

Voor zyn duigen wooning scheen,

 

Toog er Alexander heên,

 

Zynen stoet er neven,

 

En hy sprak: ‘Wat eischt gy my...?

 

't Hoofd der wereldheerschappy

 

Vroeg men nimmer iets, dat Hy,

 

Daedlyk niet kon geven.’

 

 

 

's Wysgeers antwoord was: ‘Mynheer!

 

Geef me dan de zon maer weêr,

 

Die ik door uw komst ontbeer,

 

Daer gy me overlommert.

 

'k Dryf met elken eisch den spot,

 

En ik vind het stapelzot,

 

Dat men om myn vreedzaem lot,

 

Zich zoo zeer bekommert.’

 

 

 

Deze man sprak vrank en vry,

 

Leefde zorgeloos en bly,

 

Bleef er hoogst gelukkig by,

 

En had niemand noodig;

 

Dat hy in 't Luilekkerland

 

t'Huis lag door zyn groot verstand,

 

Stond wel ooit in geen kourant,

 

't Ware ook overbodig.

 

 

 

Dus, die mynen raed betracht

 

Zich terstond gelukkig acht,

 

Krygt dat jeugdig oord in pacht,

 

Enkel om 't gelooven;

[p. 236]

 

Menig vorst die ons regeert,

 

Die steeds dit of dat ontbeert;

 

Hem die droomt wat hy begeert,

 

Kan men niets ontrooven.

 

 

 

Vrienden! kiest, en neemt uw deel!

 

't Kost u waerlyk toch niet veel.

 

Droomt u bosschen van kanneel,

 

Schept u roomrivieren;

 

Dekt u ook een grove py,

 

Spot met 's konings mantelzy',

 

Lag er zelfs de steenhoop by

 

Zyner juwelieren.

 

 

 

Ja, aen zoo'n geringen prys

 

Komt men in dat Paradys,

 

Welk Nature ons ten bewys

 

Harer gunst wou schenken;

 

't Voetspoor dat er henen leidt,

 

Is dit der tevredenheid,

 

Wie zich nu ten togt bereidt,

 

Laet geen tweemael wenken.

 

 

 

Des te sneller landt men aen,

 

Waer die suikerbergen staen,

 

Tusschen eeuwig rypend graen:

 

Waer de honigbeken,

 

Uit heur klippen van kandy,

 

Trots het guerste jaergety.

 

Murmelend van harmony,

 

Immer nederleken.

 

 

 

Komt, en sluiten we een verband,

 

Ieder kan, naer zynen stand,

 

In dat aengebeden land,

 

Hoogst gelukkig leven;

 

Heil dan hem, die vergenoegd,

 

Zich naer tyd en oorzaek voegt,

 

Of hy heerscht en of hy ploegt,

 

Dat zy om het even.

1846.