|
| |
| |
| |
De Geleerde Hond.
Eene fabel.
'k Zal u eens een feit verhalen
In het dierenryk geschied;
'k Weet dat soms het volk vermaek schept
In het heeklend fabellied.
'k Poog er allen door te stichten,
Er steekt les en voorbeeld in.
Prent dus d'inhoud dezer verzen
Immer diep in hart en zin.
'k Moet my voor de stof niet schamen,
Voer ik dieren ten tooneel;
Ziet eens ons Representanten
Trokken laetst het zelfde zeel,
Toen er in ons Statenkamer
Over 't regelen der jagt,
En het nut der kievitseieren.
Menig uer werd doorgebragt.
Lafontaine ook, heeft de menschen
Door de dieren onderrigt;
En zyn boek is nog een fakkel
Die ons voorgaet, leidt en licht.
Hoor dan allen, brave lieden,
Het betreft een zeekren hond,
Die, als velerhande dieren.
Sprak, en er nog meer verstond.
Niemand wist waer hy vandaen kwam,
En ik ook, ik weet het niet,
Als 't met menige onbekenden
Hier schier dagelyks geschiedt;
| |
| |
Men kan toch niet alles weten,
Zy men al op 't Handelsblad
Ingeschreven, er gebeuren
Zoo veel dingen in een stad.
Nu, men sprak van 't nieuwe wonder
Dat zoo vol talenten stak,
En dat nimmer zyns gelyken
En dit wonder, zonder weêrga,
Was een soort van hazewind,
Die in menige ommestreken,
Vele meesters had gediend;
Maar van allen was gaen loopen
Zonder pas noch reisbiljet,
En op eens in 't land der Vlamen
Zich gerust had neêrgezet.
Hy zou dan een proefstuk geven
Van zyn overgroot talent,
En hy maekte aen al de honden
't Uer der samenkomst bekend.
Kar- en schoothond kwamen spoedig,
Spitsen, brakken kwamen meê,
En de doggen in hun aendacht,
Lieten elk dien dag met vreê.
In een groote, stille vlakte
Klom hy op een hoogen steen;
En daer zag hy duizend honden
Hy bereidde zich al spoedig,
Gaf een wenk met zyn en poot,
En begon op eens te huilen,
Als een koe in barensnood;
Dan weêr overluid te bulken,
Dat men hem een ezel dacht;
En op eenmael heesch te mauwen
Als de katten met den nacht.
Nu weêr hoorde men hem brullen
Als de koning der woestyn,
Eindelyk ging hy aen 't knorren,
| |
| |
En zy riepen: 't is een zwyn!...
Maer, met als een haes te kryten
Die men nazit langs het spoor,
Kwam er ylings een beweging,
En de brakken schoten voor.
't Schold daer zeker maer al weinig
Of zy hadden hem verscheurd....
Hoort nu eens wat er ten slotte
In die hondenzaek gebeurt.
Een uit allen treedt naer voren,
't Was een ruige, zwarte spits;
‘Zeg eens, sprak hy, schrandre windhond,’
Op een toon zoo vrank als bits:
‘Zeker spreekt gy vele talen,
Spreekt nu ook eens op zyn hondsch?’
Nu begon hy vreemd te huilen,
En zoo deerlyk binnen 's monds,
Dat geen enkel van hen allen,
Er het minst kon van verstaen.
Toen sprak weêr ten tweede male
Spits zyn maegren makker aen;
‘Vriend! wanneer ge veel wilt leeren,
Leer dan eerst uw moederspraek;
Dat is vast voor mensch en dieren
De eerste en wel de grootste zaek;
En dan kent ge ook ras de talen
Van de volkren om ons rond.
Maer ge weet nog niet te blaffen,
En ge zyt nog geenen hond.
Enkel zoekt gy ons te foppen,
Toch gy zyt er hier niet, vrind.
Weet ge wat, een goed pak slagen
Hebt ge alleenelyk verdiend.
Wie zou nog voor ons betalen,
Zoo wy loeiden als een koe,
Zoo wy bulkten als een ezel?
Trek gy liever naer chez nous.’
‘Jauwt hem uit! zoo riepen de anderen
Hy behoort niet tot ons ras!’
En de stoffer was gelukkig
Dat hy hun ontloopen was.
| |
| |
Sedert leeren al de honden
Bassen, eer zy verder gaen.
Wie trekt voor dien dierenspiegel.
Zich den engen schoen niet aen
Die den Polkadans wil leeren,
Maekt eerst dat hy loopen kan;
En het is van ouds bewezen
Door zoo menig deftig man,
Dat de liefde voor het onze,
Boven die voor 't vreemde gaet;
En dit strekt aen vele Belgen,
Tot een onwaerdeerbren raed.
Blyve 't echte ons eeuwig dierbaer,
Staven wy ons taelverbond;
En herinren we elken dwazen
Aen de fabel van den hond.
1846.
|
|
Auteursrecht onbekend