Volledige werken. Deel 3

[p. 216]

Myne Hulde aen Simon Stevyn.

Laet het ons luid op vermelden:

't Kleine Vlaenderen is groot!

En geen and're volken telden
Zooveel kunstenaers en helden,

Als de faem er heeft vergood.

Hoe de vreemden zich verryken,

De eer blyft ons een kostb're myn,

En de stad der twee Van Eycken

Mag ook roemen op Stevyn.

Schitt'rend in Europa's oogen

Als een andere Archimeed,

Hield de domheid en de logen.
Hier het land met nacht omtogen,

Wat er 's mans vernuft ook deed.

Maer de kunst kan niet bezwyken,

Hoe verwoed de list ook schyn';

En de stad der twee Van Eycken,

Wrocht een standbeeld voor Stevyn.

Toen de vreemd'ling hier regeerde

En door zwaerd en mutsaerdgloed

Reedlykheid en voortgang weerde,
Heeft zich menige geleerde

Naer een verren streek gespoed,

Om d'uitheemschen dwang te ontwyken,

Voor den geest de zwaerste pyn;

En de stad der twee Van Eycken,

Miste sedert haer Stevyn.

[p. 217]

 

Om zyn dorst naer roem te laven,

 

Koos hy Hollands vryen grond;

 

En de heirvoogd der Bataven

 

Loonde ryk de wondre gaven,

 

Die hy in den kunstnaer vond.

 

Dra mogt hy naest Maurits pryken,

 

En diens vriend en meester zyn;

 

Stadgenoten der Van Eycken,

 

Ja, weest fier op uw Stevyn!

 

 

 

Eeuwen zyn er sinds verloopen,

 

Eeuwen van vergetelheid;

 

Nu zet zich 't verleden open,

 

Dwang en list zyn heengeslopen,

 

En het licht, zoo lang verbeid,

 

Doet het duister sidd'rend wyken,

 

Glansend door het mistgordyn;

 

En de stad der twee Van Eycken,

 

Wydt een standbeeld aen Stevyn.

 

 

 

'k Doe als vaderlandsche zanger,

 

Wat me eene diere pligt gebiedt;

 

O! myn boezem klopte zwanger,

 

Ik weêrstond den drîft niet langer,

 

'k Zong den held myn huldelied.

 

Laet uw iever even blyken,

 

Bardenchoor van Schelde en Rhyn;

 

Brengt de stad der twee Van Eycken.

 

Ook een offer voor Stevyn.

Mei 1846.