Volledige werken. Deel 3(1884)–Theodoor van Rijswijck– Auteursrecht onbekend Vorige Volgende [pagina 212] [p. 212] Bardenlied. Vrye Barden, vrome mannen! Wie noch list noch dwang gebiedt; Blyft uw roerend snaertuig spannen Om het vreemde te verbannen, En de zege kroone uw lied. Eens lag ons Vaderland in d'afgrond neêrgezonken, Mishandeld en verfoeid; Door 's nabuers woesten vuist met koorden om de schonken, Als slagtvee vastgeboeid. De tyd deed hen allengs den slavenstand vergeten; De moederspraek verliep; De lafheid was geen vlek meer voor 't versteend geweten, Toen er op eens een stem als uit den Hoogen riep: ‘Ryst, ô Barden, weeke mannen! En verzaekt uw zending niet. Wilt uw magtig speeltuig spannen Om het vreemde te verbannen: 't Wraekvuer stroome door uw lied!’ Het dichtrenkoor zag op, 't begreep zyn taek op aerde, Waeraen 't zich lang onttrok, En de eerste harpe, die een vlugge hand besnaerde, Dreunde over Vlaendrens boôm gelyk een donderschok. Heur toon was ruw en bits, beleed'gend voor den lande, Maer 't volk, als opgeschud uit eenen sluimerdroom, Was diep getroffen om 't verwyt van smaed en schande, En vroeg den zangren met neêrslachtigheid en schroom: [pagina 213] [p. 213] Wat wilt gy, Barden, vrome mannen! Met ons, die 't ongeval verstiet? Gy hebt wel breede hersenpannen, Maer de overmagt van 's lands tirannen, Is die te fnuiken door uw lied? - Bevestigend weêrklonk het antwoord van de snaren, En 't luistrend volk vernam: Er jaegt een heilig vuer met aendrift door onze aêren, En zet ons ziel in vuer en vlam. Een hooger wezen leidt onzichtbaer onze schreden. En geeft aen allen kracht en moed; Op! uit den afgrond op! de kluisters van de leden, Waekt op! de nood wil spoed. Wy hebben onder ons met heilgen eed bezworen, Dat, wat hier schaedlyk is en vreemd, En naer een valschen oorsprong zweemt, Niet langer 't volk meer zal bekoren. En wie blyft dwalen in 't vergryp, Dat we uit geen vryen volksstam sproten, Die telt niet by ons landgenoten, En is voor slavernye ryp! - Trouwe Barden, vrome mannen! Lastert ons in 't onheil niet. Ja, wy kennen uwe plannen! En wy willen met u spannen, Aengemoedigd door uw lied - Zoo sprak 't vergeten volk, het hief zich uit het duister Der sombere vergetelheid; Met verontwaerdiging versmeet het zynen kluister En was tot tegenstand bereid. Wy trokken moedig voort, de leeuwenvaen geheven, Ter eer van 't voorgeslacht, ten schut van Neêrlands tael, De hoop heeft onze zy geen oogenblik begeven, Reeds zien wy in 't verschiet een vollen zegeprael! [pagina 214] [p. 214] Moed, ô Barden! trouwe mannen! Wee hem! die den dwang ontziet. Laet ons 't vreemd begrip verbannen, 't Stofkaf van het koren wannen, Door de wilskracht van ons lied. April 1846. Vorige Volgende
Auteursrecht onbekend Auteursrecht onbekend Auteursrecht onbekend
Auteursrecht onbekend
Auteursrecht onbekend